ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ...

27.12.07

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Τώρα κάτι θέλω να γράψω εγώ αλλά δε ξέρω τι...

4.12.07

Στιγμές...

Ειλικρινά δε ξέρω τι να γράψω...
Ειλικρινά... Είναι τόσα πολλά...
Τόσος πολύς καιρός...
Πάμε απ'την αρχή ή μάλλον απ'το τέλος...
Βits n' bytes - Ακαδημίας.
Μία απο τις τελευταίες βόλτες στην Αθήνα μου η οποία με κοιτάζει με ένα συννεφιασμένο βλέμμα, ένα βλέμμα γνωστό μου και αγαπημένο...
Γυρίζω απο τα μέρη της Ακρόπολης (που είχα καιρό να πάω η αλήθεια είναι) στα οποία βρέθηκα για να δώσω τα τραγούδια μου σ'ένα πολύ αγαπημένο και συμπαθέστατο πρόσωπο όπως αποδείχτηκε... Μια τραγουδίστρια απο τα μέρη μου (ψάξε και θα τη βρεις!).
Θα σου φανεί λίγο παράξενο ίσως αλλά το καλύτερο πράγμα που έκανα σήμερα μέχρι στιγμής είναι που αγόρασα ένα κουλούρι και το έτρωγα καθώς περπατούσα την Πανεπιστημίου...
Αυτή η πόλη πάντα με μάγευε για τα απλά πράγματα!
Είμαι εδώ γύρω στις 35 μέρες και η αλήθεια είναι οτι δε τη χόρτασα την πόλη...
Σε μικρές στιγμές θα αναφερθώ και στη συνέχεια...
Όπως αυτή που φεύγοντας απο ένα στούντιο στη Βουλιαγμένης και περιμένοντας το λεωφορείο πέρασε μπροστά μου το λεωφορείο που πέρναμε κάθε Παρασκευή για Καλαμάκι απο τη Δάφνη, έτοιμοι για ένα Σ/Κ τόσο ίδιο μα συνάμα τόσο διαφορετικό απ'τα άλλα και γελούσα σαν χαζός μεσ'τη μέση του δρόμου...
Όπως δυο λεπτά αναπόλησης στο Κύτταρο πριν ξεκινήσουν οι LOCOMONDO... Τότε που κοιτώντας τα φώτα,τον κόσμο, τη σκηνή περίμενα να βγουν τα Κρίνα, οι Ενδελέχεια, ο Τουρκογιώργης, οι Απροσάρμοστοι, όλοι...
Όπως αυτή να βρίζω στο τραπέζι της κουζίνας πρωινιάτικα,πίνωντας καφέ και ακούγοντας super sport fm, γιατί έχω κάνει το τέταρτο quit game στο manager και παίζω για πέμπτη φορά το boca - river στο οποίο με βολεύει και το Χ για να πάρω το πρωτάθλημα και στο 25' χάνω 2-0...
Όπως αυτή που βραδάκι περπατάω στο δρόμο καπνίζοντας και μυρίζει πάλι (δε ξέρω πως να το πω) χαρακτηριστικά η υγρασία, όπως όταν ήμουνα 16 χρονών και περπάταγα βράδυ καπνίζοντας...
Όπως αυτή με το αγαπημένο μου παιχνίδι των βλεμμάτων στο Μετρό, που είχα καιρό να παίξω...
Ή όπως αυτή που ανοίγω την πόρτα και είσαι εσύ...
Κι' εκείνη που 04.00 ακούω τις βάσεις απο τα κομμάτια που ηχογραφώ και σημειώνω να θυμηθώ να σηκώσουμε λίγο το μπάσσο στο intro και να δέσει η πρώτη φωνή με τη δεύτερη...
Στιγμές...
Χιλιάδες μικρές στιγμές θα πάρω μαζί μου εφόδιο φεύγοντας για να αντέξω μέχρι την επόμενη φορά...
Στιγμές...
Κατα τ'άλλα το πρόγραμμα αν εξαιρέσεις το οτι δεν κατάφερα να πάω στο Ζυγό, τηρείται με ευλάβια...
LOCOMONDO, Αλουπογιάννης (απογοήτευση ο Σταυρός αδέρφια...9 ευρώ το ποτό?), Παυλίδης (γαμάτος ο Σταυρός αδέρφια, είχα πρόσκληση!), σήμερα Δεληβοριάς, την Πέμπτη στον Κόκκινο Μύλο για το μνημόσυνο του Παύλου, 3 φορές γήπεδο κλπ, ένα σινεμαδάκι για το ξε - χου, ένα κρασάκι στον Κυρ-Γιάννη, λίγο Λουτράκι (εκεί πόνεσε!), λίγο Πάντειος (ξερεις εσύ, όλος περιέργως δεν έσκασαν μπάτσοι αυτή τη φορά, καλά αλλά καμμία σχέση με παλιά!)...
Στιγμές...

23.10.07

ΕΠΙΚΑΙΡΑ 2 ή ΣΚΟΠΙΑΝΟ ή ΕΛΛHΝΕΣ, ΓΡΑΙΚΟΙ ή ΡΑΓΙΑΔΕΣ

Το πρόβλημα που απασχολεί (εκτός απο όλα τα άλλα) τη χώρα στις μέρες μας όσον αφορά την εξωτερική πολιτική είναι απ'όσο θα γνωρίζεται, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, η ονομασία της Π.Γ.Δ.Μ. ή όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε την χώρα Σκόπια. Πριν πολλά χρόνια λοιπόν το επίσημο όνομα που βρέθηκε να μας βολεύει είναι Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (Π.Γ.Δ.Μ.).

Τόσα χρόνια, η αλήθεια είναι οτι οι Σκοπιανοί δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με αυτή την ονομασία και όποτε τους δινόταν η ευκαιρία, προκαλούσαν με διάφορες σημαίες, όπως αυτή με το άστρο της Βεργίνας ή με την αναγραφή της λέξης MACEDONIA στις φόρμες και τις εμφανίσεις των ομάδων τους κυρίως σε αθλητικά γεγονότα. Χαρακτηριστικά σε αρκετά Βαλκανικά τουρνουά χαντμπολ νέων (το γνωρίζω απο πρώτο χέρι) προκάλεσαν μέχρι και την αποχώρηση της εκάστοτε Ελληνικής αποστολής...
Πιο πρόσφατο απ'όλα ήταν η συμμετοχή της Π.Γ.Δ.Μ. σε meeting στίβου στη Θεσσαλονίκη όταν και στη τελετή έναρξης σταμάτησαν να παρελαύνουν στο άκουσμα του εκφωνητή, όταν ο τελευταίος τους ονόμασε Σκόπια. Συνέχισαν όταν άκουσαν την ονομασία της Π.Γ.Δ.Μ.
Το αποκορύφωμα ήταν ότι η αποστολή τους αποχώρησε διαμαρτυρώμενη μια μέρα πριν απο την τελετή λήξης.

Σύνθετη ονομασία λοιπόν, άσκηση βετο, άσκηση πανικού, γκαλοπ, παρα γκαλοπ, κόντρα γκαλοπ, Βορίδηδες (όλοι μα όλοι οι βουευτές του Λάος - ο τόνος στο α -,μιλάνε με τον ίδιο τρόπο) Καρατζαφέρηδες, εθνικιστάκια του κερατά, Παναγιωτόπουλοι, Γιακουμάτοι, Ψωμιάδηδες στις επάλξεις λοιπόν έτοιμοι να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον. Λες κι'αν γίνει πόλεμος θα στείλουν τα παιδιά τους πρώτα πρώτα...

Τι μάθαμε στο σχολείο;
Κακοί Τούρκοι...
Τι μάθαμε το '92;
Κακοί Σκοπανοί...
Διαδηλώναμε για την Μακεδονία, μας μάθαιναν το ΄'Μακεδονία Ελληνική του Αλεξάνδρου η χώρα΄΄ και κανένας πούστης δεν μας εξήγησε τι ήταν η Μακεδονία. Οι πιο πολλοί απο εμάς νομίζαμε οτι ήταν κάποια πόλη δίπλα στη Θεσσαλονίκη. Παιδάκια 8 χρονών γυρίζαμε στο σπίτι και ήμασταν τόσο πορωμένα που νομίζαμε οτι πάμε για πόλεμο... Όσπου να καταλάβουμε, είχε λήξει το θέμα...

Να ρωτήσω κάτι χωρίς να αμφισβητηθεί ο πατριωτισμός κανενός;

Γιατί πάντα είναι κακοί οι άλλοι;
Γιατί πάντα φταίνε οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Σκοπιανοί;
Οι παλιό Τούρκοι μας πήραν την Μ.Ασία; ΝΝΝΝΝΝΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!
Οι παλιό Τούρκοι μας πήραν την Κύπρο; ΝΝΝΝΝΝΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!
Ο καφές είναι Ελληνικός; ΝΝΝΝΝΝΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!
Ναι ε; Που καλλιεργήτε; Μήπως έχεις κάνα σπόρο γιατί έχω ένα χωραφάκι εύκαιρο;

Γιατί να μη δεχτώ οτι οι Σκοπιανοί θεωρούν σωστό, κατ'αυτούς πάντα, να ονομάζονται MACEDONIA;
Γιατί εμείς δεν θέλουμε να γραφόμαστε GREECE και με την πρώτη ευκαιρία αυτονομαζόμαστε HELLAS;
Εμείς Έλληνες και όχι Γραικοί, εμείς Μακεδόνες κι' αυτοί Σκοπιανοί...
Το να μας λένε Γραικούς (λες και ξέρουν στο εξωτερικό τι σημαίνει, εδώ καλά καλά δεν ξέρουν οι Έλληνες) πάει να πει οτι είμαστε υπόδουλοι απο τους Τούρκους, τους Βενετούς ή δε ξέρω κι' εγώ ποιούς άλλους, ακόμα ή μήπως θα μας υποδουλώσουν αύριο το πρωί;
Το οτι αυτοί θέλουν να λέγονται MACEDONIA πάει να πει οτι κινδυνεύουν τα συνορά της χώρας; Κι' οτι αύριο θα μας την πέσουν ΚΑΙ αυτοί;

Όλοι πλην Λακεδαιμονίων λένε και έχουν υπογράψει οτι αναγνωρίζουν την ονομασία MACEDONIA σαν επίσημη. 137 χώρες αν δεν κάνω λάθος. Εμείς τι ψάχνουμε να βρούμε ακόμα;
Απο τη στιγμή λοιπόν που υπάρχουν τόσες δικλίδες ασφαλείας (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΦΑΤΟ, Ε.Ε, ΟΥΕ, ΞΟΥΕ) και άλλα 150 πράγματα στα οποία είμαστε μέλη διασφαλίζουν οτι δε θα γίνει πόλεμος ασ'τους να την ονομάσουνε όπως θέλουνε να τελειώνουμε μ' αυτό το πανηγύρι.
Και στην τελική να πω κάτι; Εμείς εσωτερικά λέμε Ελλάδα. Έξω απ'τα σύνορα νας λένε Γραικία. Ε, άστους κι'αυτούς να λέγονται όπως θέλουνε και εσύ λέγε τους Σκόπια, Π.Γ.Δ.Μ. ή όπως θες...
Κάποιος χθες σε τηλεοπτικό πάνελ πρότεινε την σύνθετη ονομασία... Χρυσώνουμε το χάπι κοινώς... Να λέγεται λέει Άνω Μακεδονία... χμμμ... Μήπως να λέγεται και άνω Πατήσια και να κάνει στάση και το τρόλεϋ; Δηλαδή αν λέγεται MACEDONIA σε ενοχλεί και αν λέγεται NORTH MACEDONIA δεν έχεις πρόβλημα; Άντε ρε γαμήσου στο κάτω κάτω της γραφής!

Ασχοληθήτε βρε τρόμπες με τον κοσμάκη που πνίγηκε πάλι με την πρώτη μπόρα...
Με τον κοσμάκη που σας εμπιστεύτηκε (το λόγο τον εξήγησα στο ΕΠΙΚΑΙΡΑ) και τον έχετε με 600 ευρώ βασικό μισθό, όταν το πάγιο ΔΕΗ και ΟΤΕ θ' αγγίξει σε λίγο τα 100 ευρώ! (αμβιβάλει κανείς περι τούτου;)...
Ασχοληθήτε με κάτι άλλο τελοσπάντων εκτός απο το να κυφινιάζεται κάθε μέρα στα παράθυρα...

Τελικά έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι...
΄΄Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε΄΄ ή
΄΄ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΣΟΥ ΤΟ'ΠΑ,
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΞΕ,
ΓΕΛΑΣΕ ΚΑΙ ΣΩΠΑ΄΄;

17.10.07

ΕΠΙΚΑΙΡΑ...

Η φύση της εργασίας μου και κατ' επέκτασην η δομή του ωραρίου που ακολουθώ εις την καθημερινότηταν μου αυτή ταύτη και παρ' αυτα, δεν μου επέτρεπε την παρακολούθηση των γεγονότων παρα μόνον εις την μορφή τίτλων ειδήσεων και όχι όπως ίσως, λέγω, ελαφρώς διεξοδικότερα θα ήθελα...

Τώρα όμως όλα αυτά, αγαπητοί αναγνώστες μου, μετά την αλλαγή ωραρίων και κατ'επέκταση καθημερινότητας - τελείωσε η τουριστική σεζόν, για να μη σπάτε το κεφάλι σας άδικα - αποτελούν μια φάλτσα νότα εις το ένδοξον παρελθόν και πλέον ήμεθα ελεύθεροι να ατενίζουμε με αισιοδοξία το άμεσο και λαμπρόν χειμωνιάτικο μέλλον - διακοπές -...

Χθες λοιπόν και μετά το πέρας των αθλοπαιδειών μετά του φίλου μου Λευτεράκη - έπαιζα μπάσκετ , ο θεός να το κάνει - και μετά το απαραίτητο μπάνιο, και την κατασκευή ενός ροφήματος - τσαγάκιον - ακούμπησα εις την κλίνην μου και γεμάτος όρεξη για ενημέρωση παρακολούθησα το κεντρικό δελτίο ειδήσεων μεγάλου αθηναϊκού καναλιού, εις την συνέχεια την εκπομπή του Λάκη και το πακετάκιον έκλεισε με την παρακολούθηση του Θέμου...

ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πάτε καλά εκει πάνω στην Αθήνα?
Σας πείραξε τίποτα άλλο εκτός απο τα ήδη γνωστά? (νέφος, άγχος κλπ...)
Ξεσηκώθηκαν λέει τα συνδικάτα για τις συντάξεις και την αύξηση του ΦΠΑ που έχει στα σκαριά ο horsehat (ελληνιστί Αλογοσκούφης). Και το αστείο της υπόθεσης είναι οτι είχε πει, λέει, οτι δεν θα το κάνει... Γιατί ρε θα σας ρωτήσει?
Εσείς δεν τους ξαναψηφίσατε? Και μη μου πει κανείς οτι δεν τους ψήφισε κανένας εργαζόμενος ή μέλος συνδικάτου γιατί θα εκραγώ... Γιατί λοιπόν φωνάζετε τώρα?

Και θα έρθεις εσύ τώρα να μου πεις και με το δίκιο σου...
Και ποιόν να ψηφίζαμε καλέ μου άνθρωπε?
Τον ολαρία - ολαριά?
Τον 5-10-15 φτου και βγαίνω?
Έχεις δίκιο...
Τι να σου πω, πως δεν έχεις?
Έβγαινε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Αντρέας με τα ζιβάγκο του και τ'αρχίδια του να σκάβουνε χαντάκι όταν περπάταγε, έπινε και 4 ουϊσκι και χόρευε ''Ιστορία μου αμαρτία μου'' και κλάνανε όλοι μαλλί...
Βγαίνει τώρα ο Έτσι με το ποδήλατο και το αντιανεμικό, πίνει 4 amita motion και χορεύει
''Ιστορία μου παρ΄τα τρία μου''... Έχεις δίκιο...

Αμ όμως θα στην πω γιατί και πάλι βλέπω οτι δεν πας καλά...
Βγαίνει ο Τροφαντός και λέει ''είμαι εδώ'' την Κυριακή των εκλογών... Τη Δευτέρα τον βγάζεις πρώτο στα γκάλοπ με 80-20... Την τρίτη το φέρνεις στο 60-40... Την Τετάρτη με αποτελειώνεις και ο έτσι είναι μπροστά με 65-35... ΠΑΣ ΚΑΛΑ?
Το αστείο είναι αλλού όμως... Καταλληλότερος για πρόεδρος ο έτσι, καταλληλότερος όμως για να νικήσει τον Καραμανλή ο Τροφαντός... ΠΑΣ ΚΑΛΑ?
Μήπως θες αγαπητέ ψηφοφόρε του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να σου αλλάξουμε και το καταστατικό του κόμματος για να βολευτείς? Άντε χέσε μας ρε φίλε στην τελική... Άσε που όλα τα μηδενικά που κατάφεραν μέσα απο τα τηλεοπτικά παράθυρα να γίνουν - επιτέλους - νούμερα αποκαλούν ξαφνικά ο ένας τον άλλον ΣΥΝΤΡΟΦΕ! Είναι για να κλάνεις στο γέλιο...
ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΚΑΙ ΤΣΑΤΣΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ...

Ένα άλλο θέμα που απασχολεί τα δελτία ειδήσεων είναι το θέμα διαδοχής του αρχι-επιτρόπου...(επίτροπος για όσους δεν γνωρίζουν στον εκκλησιαστικό κύκλο είναι αυτός που βγάζει το δίσκο και στο τέλος προσθέτει και τα λεφτά απο το παγκάρι και κάνει τη σούμα και εννίοτε τη μοιρασιά)...
Φτάνει μόνο να κοιτάξετε την κακία στα μάτια τους για να καταλάβετε...
Και επειδή έχω αηδιάσει εδώ και χρόνια με τους τραγόπαπες θα δανειστώ μόνο μια φράση του Λάκη απο την χθεσινή εκπομπή του...
ΣΩΣΤΕ ΤΟ ΘΕΟ ΑΠ'ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ!!!

Α, όχι άλλη Βροχοπούλου ρε παιδιά... Φτάνει με την κολόγρια και τον Αλβανό...
Φτάνει με τα ψώνια...

Τελικά αν είναι έτσι καλύτερα να δούλευα κάθε βράδυ και να μην ήξερα τι γίνεται... (Κάτσε μην είναι ανοιχτοί οι ουρανοί μεσημεριάτικο και γίνει καμμιά στραβή)...
- ΠΛΑΚΑ ΕΚΑΝΑ ΘΕΟΥΛΗ ΜΟΥ Ε?


20.9.07

Χειμωνιάζει...

Έλα να σοβαρευτούμε λίγο...
Άντε και χειμωνιάζει σιγά σιγά...
Αναμείνατε για την ανασκόπηση του καλοκαιριού μέσα στις επόμενες μέρες...

28.6.07

έλα τι έγινε; Φαντάζεσαι;

LIVE λέει στο CLUB 33 τη Δευτέρα στις 2.07.07 !!!

Με έντεχνα και λαϊκά...

ΤΙ; Ναι θα τα πω κι' εγώ καμμιά 30αριά κομμάτια...

Ναι φαντάζεσαι;

Όσοι πιστοί προσέλθεται...
(Και άπιστους δεχόμεθα)...

ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ;

20.5.07

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΟΣ...

Τώρα ξέρω τι θες...
Να σου πω πως πέρασα ε;
ΧΑ χα Χα!
Άντε σου λέω, άντε σου λέω!

...

Σιγά μη σου λεγα...

17.4.07

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΝ - 205

1998...
Ερχόμενος στο νησί για μόνιμη κατοικία μπλέκομαι στον ροκ κύκλο του νησιού...
Ο Νίκος (καλός φίλος και κιθαρίστας στο πρώτο συγκρότημα που έπαιξα ποτέ τους ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΞΕΡΕΙ) κάποια στιγμή μου λέει πως ένας ξαδερφός του κάνει ραδιόφωνο στον 106,4 και παίζει ελληνικό ροκ...
Τσεκάρω...
Κολλάω...
Εκείνη την εποχή ότι ξεκίναγα το ραδιόφωνο σε άλλο σταθμό (τότε)... Σάββατο!
Ο ΑΝ σταθερά Τρίτη - Πέμπτη...
Σταθερό τηλέφωνο στην εκπομπή του...
ΑΝετος στο μικρόφωνο, ΑΝετος και στο ακουστικό... Σαν να γνωριζόμασταν χρόνια...Κάποια στιγμή ακούω οτι λέει ''καλός ο μικρός''... Ποιός με έπιανε! Ο ΑΝ με ακούει!!!
Το λέω στο Νίκο... Μας γνωρίζει...
Ξέρεις τι πάει να πει η λέξη αυτοκόλλητοι? Ποιός τα γαμάει τα 15 (τόσα είναι ρε κωλόγερε?) χρόνια διαφορά?
Μαθαίνω... Τραβιέμαι Τρίτη - Πέμπτη μαζί του στο ραδιόφωνο (ποιός τη γαμάει τη χημεία και τα κολοτέστ?)...
2000...
Μετακομίζω...
''Απόγευμα Σαββάτου στο Κέντρο της Πόλης'' - 106,4 Σάββατο 15.00-17.00
Θυμάμαι ακόμα οτι αγόραζε τις νέες κυκλοφορίες (δεν υπήρχε το download τότε, τις παρουσίαζε και τις έπαιρνα το Σάββατο και τις έπαιζα κι' εγώ...)!
Ο ΑΝ πάντα αφιέρωνε το πρώτο μισάωρο στις νέες κυκλοφορίες παίζοντας συνήθως 2 κομμάτια απ'την κάθε δουλειά...
Την πρώτα φορά που έσκασα σπίτι του έμεινα μαλάκας...Ένας τοίχος γεμάτος cd, κούτες, κουτιά με κασσέτες, βινύλια... Ύστερα απο πολλά χρόνια έκατσα ένα μεσημέρι να τα μετρήσω... Μετά απο μισή ώρα χρειάστηκα 2 depon για να στρώσω... Δε τα μέτρησα ποτέ ως τώρα...
Μαγικός κόσμος...!!! Παράξενα εξώφυλλα, σπάνια βινύλια, οτι ήθελα το είχα...
''Μαλάκα αυτός μου είπε σήμερα στη τάξη οτι άκουσε κάπου τους τάδε... Τους έχεις?'' Την επόμενη μέρα έσκαγα σχολείο με ολόκληρο το δίσκο!!! Πάντα στο backround έτοιμος να με βοηθήσει... Και πάντα τα κατάφερνε και τα καταφέρνει... (Πως το κάνεις αυτό?)
2001...
Την κάνω για Αθήνα... Σπουδές...
Η φιλία, φιλία! Μόνο που τώρα είχα κι' εγώ ιστορίες να του πω απο live, απο γνωριμίες, απο τυχαίες συναντήσεις με μουσικούς... Ευλαβικά λοιπόν φτιάχναμε καφέ, αράζαμε στο ημίφως (ο καθένας στον καναπέ του) και του εξιστορούσα τις ιστορίες μου...
Ύστερα έφευγα πάλι...
Τηλέφωνα για το παραμικρό που θα μας έκανε εντύπωση! ''Βάλε το τάδε κανάλι'', ''Έχω θέμα'' μπούρου μπούρου μπούρου χα χα χα χωρίς λόγο ιδιαίτερο... Γιατί έτσι μάθαμε, γιατί έτσι δεθήκαμε, γιατί έτσι μας αρέσει ρε παιδί μου...
''Μαλάκα δανεικά (κι'αγύριστα)! Πόσα? Τόσα... Αύριο πήγαινε τράπεζα''...
Τα καλοκαίρια τον βοηθούσα στη δουλειά... Γράφαμε τραγούδια... Ποιήματα... Είναι η μόνη λόξα που υπερηφανεύομαι οτι του κόλλησα...
2003...
''Ρε ακούς? Έκανα γκρουπ... Τι? Όχι αβάφτιστο ακόμα... Κάτσε ρε μαλάκα 2 πρόβες έχουμε κάνει...Θα σου φέρω ν'ακούσεις όταν κατέβω''! Τελικά και το γρουπ βαφτίστηκε (ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΩΤΑ) και εκείνος άκουγε και φούσκωνε απο περηφάνεια...
2005...
Γυρνάω πίσω...
Σαν να μη πέρασε μια μέρα! Πάλι βρισκόμαστε να λέμε για ότι βάζει ο νους σου!
Να στήνουμε τραγούδια, βίντεο, εκπομπές και αργά ή γρήγορα τα πετυχαίνουμε όλα!
Δεν υπάρχει περίπτωση να πούμε κάτι και να μη γίνει...
Π Ο Τ Ε ! ! !

Για το μόνο που σε βρίζω ρε κολόγερε ώρες ώρες είναι για κείνο το γαμημένο ταξίδι που δε έχουμε κάνει ως τώρα...
Τώρα θα μου πεις τόσα ταξίδια κάνουμε κάθε φοράπου συναντιόμαστε...
Όχι!
Αληθινό κι' όχι του νου...
Ξέρεις βαλίτσες, εισητήρια, ξενοδοχεία, τέτοια...

Άντε καλημέρες...

9.4.07

ΠΑΣΧΑ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ...

45 μεθυσμένους μέτρησα απόψε...
κλείνουν τα μάτια μου απ'τη νύστα...
μέρες αύπνος...
ρε καλά τα λέει η μάνα μου και με παρακαλάει να με βάλει στο δημόσιο...!!!
ο ένας κλαίγεται για τους συναδέλφους...
ο συνάδελφος 3 μέρες στη δουλειά τη βλέπει κάπως και εγώ γαμιέμαι να μαζέψω τα αμάζευτα... ο χοντρός φωνάζει ''νεύτι στο κόλο σου'' επειδή ως γνωστών τα βυζιά και τα κολομέρια μετράνε τη σήμερον ημέρα και εσύ χορεύεις και καλά ζεϊμπέκικο και η άκρη του ματιού σου είναι καρφωμένη πάνω μου (όπως πάντα) να δεις αν σε βλέπω... στο τέλος μου καρφώνεις το φιλί του Ιούδα και μου λες καληνύχτα... Το φιλί της αγάπης δίνουν σήμερα μωρή μαλακισμένη!
Δε μπορώ ρε!!!
Όχι άλλο...
Με γαμήσατε χωρίς να μ'ακουμπήσετε!!!
Γιατί δεν έχει δουλειά; Γιατί δε στρώνεται το μαγαζί; Γιατί δε μου δωσες το νοίκι ακόμα;; Γιατί δεν έχεις σχέση;Γιατί το παίζεις με αυτό το άθλιο τουπέ;
Θα ρωτήσει κάνα καργιόλι γιατί δεν έχω έμπνευση και δεν έχω γράψει κάτι της προκοπής εδώ και ένα χρόνο;
Γιατί δουλεύω ρε μαλάκα!
Γιατί δεν έχω κοιμηθεί σαν άνθρωπος... Γιατί εδώ και τρεις μέρες δεν έχω κολόχαρτο και ξεχνάω να πάρω... Γιατί γράφω δίσκους και δε τους ακούω... Γιατί και εσύ είσαι κοντά και τόσο μακριά συνάμα... Γιατί εσύ είσαι μακριά και περιμένεις να σε περιθάλψω και να σε παντρευτώ... Γιατί και εσύ με συναντάς μόνο όταν έχεις περίοδο μη σου πω κάνα καντήλι... Γιατί και εσύ μου 'χεις πρήξει τ' αρχίδια να βρεθούμε... Γιατί και εσύ είσαι μπερδεμένη και αντίνα βγάλουμε τα μάτια μας μαλακιζόμαστε, γιατί εσύ δεν μου δίνεις σημασία... Γιατί βλέπω το μουτράκι σου στο intrernet και σ'ερωτεύομαι...
Γιατί ξυπνάω την ώρα που σχολάς... Γιατί γέμισε η ζωή μου βλάκες... Γιατί γουστάρω σε μια γαμιόλα γιορτή να μη δουλέυω και να βγω και να σπάω τ' αρχίδια του σερβιτόρου, να πω τα δικά μου στον μπάρμαν, να τα πιώ επειδή θέλω ρε μουνιά και όχι για να βγάλω τη νύχτα...
Πάσχα σου λέει ο άλλος...

Ρε άντε γαμήσου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

1.4.07

ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΩΤΑ
























ΔΕΣ - ΑΚΟΥΣΕ - ΚΑΤΕΒΑΣΕ !!!
Μπές στο http://phantompad.podomatic.com/
και δες - άκουσε - κατέβασε
τα τραγούδια του συγκροτήματος ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΩΤΑ...
Επιτέλους ανέβηκε και το clip...
Α!Και πες μου τη γνώμη σου...

30.3.07

Το μαύρο αυτοκινητάκι...

Ο μπαμπάς χτυπάει τη μαμά...
Η μαμά και ο μπαμπάς στη συνέχεια πηδιούνται δεξιά και αριστερά αφήνοντας το μικρό Βαγγέλη, Τάσο, Κώστα (όπως θες πεσ'τον) στο σαλόνι να βλέπει αίματα στις ειδήσεις μιάς και η γιαγιά δεν φρόντισε να αλλάξει το κανάλι...
Είναι μόλις 6 ετών..
Την Κυριακή ο θείος έρχεται επίσκεψη με τα ξαδέρφια... Τα ατίθασα του σπάνε τα παιχνίδια που αυτός απλώχερα τους πρόσφερε για να παίξουν...
Δε μιλάει...
Μόνο κλαίει απο μέσα του για κείνο το μαύρο αυτοκινητάκι...Το αγαπημένο του... Που δεν το παιζε ποτέ μην το γρατζουνίσει...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Σήμερα ο μπαμπάς και η μαμά δεν βρίζονται όπως χθες...
Ύστερα κάθονται για φαγητό... Γαμιέται ο Καραμανλής, γαμιέται ο Παπανδρέου, ο Θρύλος κι' ο Κόκκαλης, Ο ΠΑΟ και ο Βαρδινογιάννης που αυτοί τρώνε με χρυσά κουτάλια και εμείς τρώμε σκατά... Αυτοί φταίνε...
Μετά το φαγητό οι άρχοντες των δύο οικογενιών στρώνονται στη τηλεόραση...
Ντέρμπι...
''Α ρε μάγκα Κόκκαλη τους έχεις γαμήσει όλους... Έτσι τα μουνιά...'' λέει ο θείος...
Κόρνερ - κεφαλιά - γκολ!
''Πάρτε τα ρε αρχίδια! ΓΚΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛ! Α ρε τεράστιε Βαρδινογιάννη γαμώ τις ομάδες έκανες'' λέει ο μπαμπάς...
Ο μικρός 6χρονος πριν προλάβει να καταλάβει αν αυτοί είναι οι ίδιοι με τους άλλους που έβριζαν τα δύο αδέρφια την ώρα του φαγητου ή απλή συνωνυμία, τραντάζεται απο μια μπουνιά που του δίνει το ξαδερφάκι του...
''Μαλάκες!''φωνάζει ο μικρός και οι υπόλοιποι γελάνε...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Το βράδυ φεύγουν...
Ο μπαμπάς ντύνεται και λέει πως πάει βόλτα... Η μαμά βρίζει και κλαίει...
Δέκα λεπτά μετά του φωνάζει να πάει στο κρεββάτι και κλείνει την πόρτα κι' εκείνη...
Ο μικρός έχει ξεμείνει με τη γιαγιά στο σαλόνι...
Εκείνη πάλι ξέχασε να αλλάξει το κανάλι και στις ειδήσεις λένε για νέα αίματα...
Εξω απ'το γήπεδο...
Στο σχολείο όταν ήταν στην πρώτη γυμνασίου μια μέρα ο γιός του κυρίου με τη μαύρη mercedes του φώναξε κοροϊδευτικά πως φοράει όλο την ίδια φόρμα όταν κάνουν γυμναστική... Κοκκίνησε γιατί ήταν μπροστά και η Κατερίνα, Αλίκη ,Γεωργία (όπως θες πεσ'την) και άρχισε να γελάει...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Την αγαπούσε όμως εκείνη μια μέρα αγκαλιαζόταν με το γιο του κυρίου με τη μαύρη mercedes και εκείνος της αγόρασε και δώρο... Ο μικρός δεν είχε λεφτά για τέτοια...
Κάποια μέρα μπήκε στο μαγαζί της κυρίας με τα φουντωτά μαλλιά αποφασισμένος...
Μαζί του ήταν και ένας συμμαθητής του που είχε μείνει στην ίδια τάξη δυο χρονιές... Αυτός τον έμαθε να καπνίζει... Αυτός τον έπεισε να φεύγει κρυφά απ'το παράθυρο όταν κοιμάται η γιαγιά και να κλέβουν μηχανάκια το βράδυ... Αυτός τον έμαθε να πίνει, να στρίβει τσιγάρα...
Θα έκλεβε! Δώρο για Κατερίνα, Αλίκη ,Γεωργία (όπως θες πεσ'την)...
Τα κατάφερε! Της το έδωσε μα εκείνη το πέταξε στον κάδο λεγοντάς του οτι είναι ψεύτικο και φτηνό...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Στο τέλος του γυμνασίου ο μπαμπάς είχε φύγει απ'το σπίτι και καμμιά 15αρια μπαμπάδες είχαν παρελάσει ως τώρα απο το σαλόνι, το μπάνιο και την κρεββατοκάμαρα του σπιτιού...
Και όλοι έλεγαν πως φταίνε κάποιοι άλλοι για την κατάντια και τη φτώχια...
''Οι μαλάκες που τους ψηφίζουν''... Όχι εγώ... Όχι εμείς... Ποτέ εμείς... Για τίποτα κακό εμείς...
Λύκειο δεν πήγε ο μικρός... Ξεκίνησε δουλειά...
Δεν τον πλήρωναν, δεν είχε ένσημα, δούλευε υπερωρίες, τον έβριζαν για να μαθαίνει, του ριχναν και καμμιά ψιλή για να μαθαίνει, η μαμά ζητούσε λεφτά για το ρεύμα, η γιαγιά του έλεγε πως έτσι είναι η ζωή...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Φλας! Θυμάται τα αίματα στις ειδήσεις...
Στα club δεν τον έβαζαν γιατί οι μουντζούρες απ'τα χέρια δεν έφευγαν όσο κι'αν τα έτριβε μέχρι να τα ματώσει... Οι γυναίκες δεν τον κοιτούσαν και πολύ...
Μια μέρα χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην Υμητού,στη Λαυρίου, στο Γαλάτσι, στην Πανόρμου, στο ΣΕΦ, στη Φιλαδέλφεια , στο ΟΑΚΑ, στο Σύνταγμα, κλεισμένος βράδυ στο Πολυτεχνείο να καίει και να σπάει... Να χτυπάει και να βρίζει...
Όχι για τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου...
Όχι για πράσινα, κόκκινα ή κιτρινα...
Όχι για την μαμά και τον μπαμπά...
Μόνο για κείνο το μαύρο αυτοκινητάκι...
Μόνο για κείνο...

------------------------------------------------------------------------------------

Καμμιά φορά δε φταίμε εμείς για εμάς...
Καμμιά φορά δεν είναι τόσο επιφανειακά τα πράγματα...
Καμμιά φορά τα καταφέρνεις...
Καμμιά φορά πάλι όχι...
Καμμιά φορά...

22.3.07

ΠΕΣ'ΤΑ ΧΡΥΣΟ...ΔΟΝΤΕ!!!

ΕΠΙΑΣΕ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ, ΟΝΕΙΡΑΤΑ ΑΠ'ΤΟ ΧΘΕΣ

Ξύπνησα μεσ'τον ύπνο μου σήμερα...Μεταφορικά και κυριολεκτικά...
Κάπου εκεί στις 11 με 12 το μεσημέρι με ξύπνησε ένας τρελλός αέρας και μια δυνατή αρρωστιάρα κόκκινη καταιγίδα...
Στιγμιαία έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που μάζεψα χθες το βράδυ μια μπλούζα που είχα απλώσει (για κάνα τετραήμερο) και την οποία είδα τυχαία λίγο πριν φύγω για δουλειά...
Κούρνιασα λίγο περισσότερο στα σκεπάσματα και συνέχισα να κοιμάμαι ξύπνιος στον ύπνο μου...
Σε μελέτησα χθες είναι η αλήθεια και έσκασες ακάλεστη απ'τους δρόμους που είναι οι μοναδικοί που δεν μπόρεσα να κλείσω ακόμα...
Απ'τους δρόμους των ονείρων...
Το συζητήσαμε και σήμερα για πολύ ώρα, το παλέψαμε...
Εσύ είχες ακόμα εκείνη τη γνωστή θέληση στα μάτια σου που ήταν σαν να περίμενες μια λέξη για να γίνουν όλα καταπράσινα λιβάδια και εγώ έψαχνα ακόμα τον τρόπο να στην πω τρίβοντας τα παγωμένα χέρια μου απο αμηχανία...
Είναι που λείπεις καιρό...
Είναι που να, δε ξέρω αν συνήθισα στα παγωμένα βουνά της Ανταρκτικής και έχω ξεχάσει πως χτίζουν σπιτάκια στα λιβάδια, αλλά να, ξέρω γω;
Εσύ τι λες;
Εσύ δε λες, όπως δεν έλεγες ποτέ...
Ποτέ δεν ξεκίναγες εσύ...
Και εγώ δεν πρόλαβα! Για μια ακόμη φορά δεν πρόλαβα...
Αυτός ο ηλίθιος χτύπος του τηλεφώνου μ'άφησε να ψελλίζω και έτσι απο ξύπνιος στον ύπνο μου έγινα και πάλι ένας κοιμησμένος στον ξύπνιο μου...

Καλημέρα! Βρέχει σήμερα και είναι ωραία...

''Βρέχει και στους καταυλισμούς χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές, στα φύλλα, στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά...''

15.3.07

Μπρίζα...τραγουδιστική Νo 2!!!

Λοιπόν τώρα που παίζει χρόνος και μιας και έβαλα την μπρίζα, ξεκινάω με τα δικά μου 5...

1. Σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία - Στο'πα και στο ξαναλέω
Δύο παραδοσιακά τραγούδια που τα τραγουδούσα με τη γιαγιά μου ξεσκωνίζοντας τα τζάμια της κάθε Σάββατο πρωί... Ήταν ωραία να μυρίζει το σπίτι τηγανιτές πατάτες και azax... Συνήθως ερμηνεύονται ακαπέλα και στα μεγάλα κομμάτια μου...

2. Στην Κ - Αϊ Ονούφρης
Δύο τραγούδια του Πάυλου τα οποία ερμηνεύονται σε παρόμοια κατάσταση

3. Ασημένια Σφήκα - Υπόγεια Ρεύματα
Για το τότε , το τώρα και το μετά...

4. Ατλαντίς - Ξύλινα Σπαθιά
Για τις εικόνες που ζήσαμε και ζούμε και για τις πρόβες με τα ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΩΤΑ μου!!!

5. Ακόμα σ'αγαπώ - Μ. Πασχαλίδης
Γιατί ένα βράδυ έπαιξε 100 φορές στο repeat και στέγνωσα απο δάκρυα...

14.3.07

Μπρίζα...τραγουδιστική!!!

Το θέμα απλό ,η σκέψη έντονη, η απόφαση δύσκολη...
5 αγαπημένα τραγούδια σας...
Τραγούδια που σας στιγμάτησαν στο πέρασμα του χρόνου...
Που όταν τυχαία τα ακούσετε άλλοτε σκάει χαμόγελο, άλλοτε ζαρώνεται τα φρύδια, άλλοτε αλλάζεται σταθμό βρίζωντας λίγο πριν τρακάρεται...

12.3.07

7 και να καίνε!!!

Λοιποοοοοοοοοοοόν....
Έχουμε και λέμε...
Κατά σειρά όχι προτίμησης...

1. Forrest Gump - Tom Hanks
Η ιστορία της μαλακοχώρας μέσα απο τη ζωή του πιο συμπαθητικού και συνάμα ευαίσθητου χαρακτήρα που έχω δει ποτέ....

2. Ο Χαμένος τα παίρνει όλα - Γ. Αγγελάκας
Για προσωπικούς μου λόγους....

3.Reqviuem for a dream
Άμα τη δεις θα καταλάβεις

4. Πράκτωρ Θου-Βου - Θανάσης Βέγγος
Η τέλεια ψυχοθεραπεία και μην ακούσω κουβέντα...

5.Αυτόχειρες παρθένοι
Απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

6. π
Όπου π =3,14...
Η ιστορία ενός τύπου που προσπαθεί να βρεί που στο... τέλος τελειώνουν οι δεκαδικοί του 3,14 και στο τέλος... Δες τη να δεις τι γίνετε!

7. 24 hours party people
Η απόλυτη ακμή και παρακμή του πιο διάσημου live stage και αργότερα club του Μάντσεστερ (the hasienta) μέσα απο την αφήγηση του ιδιοκτήτη του...

6.3.07

ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΧΧΟΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!

Αν δεν μ'απατά η μνήμη μου σήμερα πρέπει να είναι Τρίτη...
Ο ήλιος ψιλο-καίει σαν πούστης (που λέει και το song) και ξύπνησα (πάλι) στις 14.10...
Μ'αρέσει που με κλειστά ακόμη μάτια άκουγα τα πουλιά να κελαϊδάνε και σκέφτηκα οτι με αυτό τον τρόπο τα πουλάκια του καλού θεούλη κελαϊδάνε μόνο όταν πάει να ξημερώσει...Την αυγή...
Τώρα πως το βγαλα αυτό το συμπέρασμα...μόνο ο θεούλης ξέρει!

Το τριήμερο ήταν περίεργο, πολύ πιεστικό ψυχολογικά, αλλά οφείλω να ομολογήσω οτι που και που χρειάζεται... Να ξυπνάμε λίγο... Εφτασα στα οριά μου το Σάββατο το βράδυ...
Η κωλοδουλειά που διάλεξα να κάνω απαιτεί πολλά ψεύτικα γέλια, πολλές δήθεν γνωριμίες, πολλά μπλα μπλα και χαρούλες και γάμα τα και δώσε τόπο στην οργή και ο πελάτης έχει δίκιο και εγώ φταίω και χρεωσέ το σε μένα και ΑΝΤΕ ΓΑΜΙΔΙΑ....
Ε κάποια στιγμή έσπασα...
Το καλό σε όλο αυτό ήταν ότι βρήκα ξανά ένα πολύ δικό μου άνθρωπο που είχα χάσει μήνες τώρα (και το αστείο είναι οτι βλεπόμαστε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ) μα πάνω απ' όλα βρήκα την πάρτη μου και με γουστάρω ξανά κι'ας ξυπνάω 14.10 ενώ έχω 150 δουλειές να κάνω, κι'ας αγοράζω βιβλία που βαριέμαι να διαβάσω, κι'ας έχω να καθαρίσω το τσαρδί μου μήνες και είναι όλα μεσ'τη μέση και στ'αρχίδια μου βρε αδερφέ και αύριο μέρα είναι και ας μη σώσουνε να γίνουμε όλα αυτά που πρέπει στη τελική!!! ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΧΧΟΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!
Η αλήθεια είναι οτι φορτώθηκα πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη φέτος...
Κι' όσο κι' αν σου λένε οι άλλοι οτι υπάρχει και η άλλη να βάλεις κανένα αν δεν έρθει η ώρα δεν το καταλαβαίνεις...
ΚΟΥΡΕΛΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΛΑ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΡΕ!!!
Τα λέμε την Παρασκευή στο ΠΑΡΤΥ μας! Στη δικιά μας βραδιά!
ROCK PARTY όπως τότε...

28.2.07

ΑΝ-205 ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ CULT ! ! !

1. ΧΩΜΑ, ΓΗ ΚΑΙ ΝΕΡΟ
2.Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
3.Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ
4.ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ
5.ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
6.ΠΕΙΝΑΝΤΕΟΥΣ
7.ΤΗΛΕΚΑΝΙΒΑΛΟΙ

'Αντε γειαααααααααααά ΡΡΡΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΧΑΣΑΠΗ : Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πάρε πάρε πάρε κόσμεεεεε!!!!
Αθλητικά?
ΕΧΩ!
Πολιτική?
ΕΧΩ!
Σχολιασμό?
ΕΧΩ!
Έχω τα πάντα και συμφέρω λέμε!
Πάρε καλέ κυρία μου λέμε!

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ 17.00-19.00
106,4 FM KAI STEREO λέμε!

Μετά απο διακοπή 2 εβδομάδων τα θρυλικά τέρατα επιστρέφουν!!!

Και θα είναι και μετά απο το ντέρμπι των αιωνίων?
ΩΧ!
Θα γίνει πανικός!!!


27.2.07

Πάρε τον''ΕΓΩ'' και φέρε τον εγώ!

Είναι απ'αυτές τις μέρες...
Σαν να έγινε ένα κλικ και εκεί που όλα ήταν οκ αρχίζουν σιγά σιγά να αλλάζουν...
Ίσως και να ήταν έτσι μα να μην προλάβαινα να το δω...
Δεν έχω τι να γράψω πια... Έχω στερέψει εδώ και αιώνες...

Στο σχολείο φόβος...
Στη γειτονιά φόβος..
Στο φροντιστήριο φόβος..
Στη σχολή, στη σχέση, στο δρόμο, στο στρατό, στους ανθρώπους,
στα όνειρα, στα τραγούδια, στα γραπτά, στο σπίτι, στο παρελθόν, στο παρόν,
στο μέλλον...ΦΟΒΟΣ!!!

Άντε ρε γαμήσου στην τελική...
Ναι ρε μαλάκα φοβάμαι!!!
ΝΑΙ ΡΡΕΕΕΕΕ ΜΑΑΑΛΛΑΑΑΚΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
ΦΟΒΒΑΑΑΑΑΜΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙ !!!!!!!

Αλλά να ξέρεις όπου σε βρω θα σε γαμήσω...
Κι'άν φοβάμαι το κάνω για πάρτη μου.
Σ'εσένα δε πρόκειται να το δείξω ποτέ...

Αυτή η γαμημένη υποκριτική μ'έχει σώσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, αυτή θα συνεχίσει να το κάνει...

Με ότι καταπιάστηκα μέχρι τώρα το έμαθα μέχρι εκεί που ήταν αρκετό για να μάθω να το δουλεύω όπως εγώ θέλω και να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου...
Μέτρια...
Μέτριος μαθητής αλλά περνούσα...
Στ'αγγλικά lower...
Στις σπουδές μέτριος κι'όμως το δούλεψα το επάγγελμα...
Στη μουσική μέτριος κι'όμως γράφω τραγούδια...
Στη λογοτεχνία, πάνω απο δέκα βιβλία στη ζωή μου δεν έχω διαβάσει, κι'όμως γράφω...

Και έτσι θα συνεχίσω...έτσι έμαθα!
Δε μπορώ να το κάνω αλλιώς να δουλέψει!

Δεν έχω όρεξη να γράψω,να τραγουδήσω,να γελάσω πια...
Μεθάνε οι φίλοι μου και αφήνονται και τους κράζω... Κοιτάω τον σερβιτόρο και ζητάω λογαριασμό μη τυχόν και γίνουμε ρεζίλι...
Σε ποιούς ρε?
Σε ποιόν και γιατί?
Πως έγινα έτσι ρε?
Τρέμω σαν το ψάρι έτσι και ανοίξω το πορτοφόλι μου και έχει κάτω απο 30 ευρώ...
Έχω να κλάψω 6 μήνες, να μεθύσω τυχαία μια καθημερινή 1 χρόνο...
Χάλασα σε ρούχα 600 ευρώ...
Έχω να δω τα Κρίνα 2 χρόνια...

Μόνο να κράζω ξέρω...Να κριτικάρω τι είναι λάθος και τι σωστό...

Κοίτα που σιγά-σιγά γίνομαι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΟΒΟΜΟΥΝ!!!
Την επόμενη φορά κοίτα εδώ να γράψει ο εγώ και όχι ο... ''ΕΓΩ''...
Πως έγινα έτσι ρε?

Καλημέρα σας!

23.2.07

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΠΕΘΑΝΩ...

Εδώ σας θέλω αγαπητοί blogsters!

Κάποτε ,όταν ήμασταν μικρούληδοι (που λένε και οι local εδώ στο νησί), λέγαμε όταν μεγαλώσω θα γίνω πυροσβέστης, γιατρός, ποδοσφαιριστής, πουτάνα, δικηγόρος, ζιγκολό κλπ...

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια και τελικά γίναμε άλλοι βάρος στην κοινωνία,
άλλοι βάρος στους γέρους μας,
άλλοι βάρος στη τσέπη της γκόμενας-νου
και άλλοι απλά υπέρβαροι,
τίθεται ένα και μοναδικό ερώτημα....

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΠΕΘΑΝΩ???

Πρόσεξε μη γίνεις κρίνο θα πει κάποιος,που λέει και το άσμα...

Αλλά ανοίγω και σέρνω πρώτος το χορό και ξαναματαερωτώ...
Τι θα θέλατε αγαπητοί μου να γίνεται σαν έρθει η ώρα που θα ξαπλάρετε for ever?

Υ.Γ. Και επειδή θέλω για άλλη μια φορά να σε προλάβω κολόγερε το λέω πρώτος...

ΤΑΙΝΙΑ: ΡΕΖΕΡΒΑ
ΠΑΙΖΟΥΝ:ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ,ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΚΛΠ...

Σε κάποια στιγμή συζητάει ο Καφετζόπουλος με τον Πουλίκα,που υποδύεται έναν gay μουσικό, σ'ένα δωμάτιο ξενοδοχείου...Λέει ο Πουλίκας...
- Ένα πράγμα μου είχε πει ο πατέρας μου φεύγοντας απ'το χωριό... Αγόρι μου κοίτα μη γίνεις πούστης,πρεζάκι και κομμουνιστής...(Παύση τριών sec.και συνεχίζει...)

-ΤΟΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ ΤΟΝ ΓΕΡΟ ΜΟΥ...



20.2.07

Μαλ..κας

Ώρα : 01.06
Μέρος : internet cafe (κάπου)

Μαλ...σμέμα πριόνια μπαπα μπουπα βαράνε μεσ'τ'αυτιά μου...

Η λέξη Μαλ..κας ακούγεται με συχνότητα ο,5 sec συνοδευόμενη απο επισημάνσεις τύπου
-κοίτα έναν μαλ..κα
- φάε έναν μαλ..κα
ερωτήσεις τύπου
-που είσαι ρε μαλ...κα?
-καλά μαλ...κας είσαι? κλπ ρητορικά ερωτήματα που ίσως να ψάχνουν απαντήσεις για πάντα και εσύ περίμενες να γράψω κάτι καλύτερο εκτός απο αυτή τη μαλ...κία?
Μαλ..κας θα είσαι μου φαίνεται...

17.2.07

Βροχή

Βροχή λες κι' έβαψε το προσωπό σου μαύρο
άνεμος πήρε τη μορφή σου μακριά
μέρες ατέλειωτες που έκανες κουράγιο
πέτρινες μέρες δίχως λύτρωση καμμιά...
(ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ)

Ξύπνησα πρωί σήμερα...
Βγήκα στο δρόμο και προσπάθησα να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου...
Μου'χε λείψει η βροχή...
Κρεμασμένος και ξεκρέμαστος μαζί...

Καλώς όρισα λοιπόν κι'εγώ...
Όποτε έχω χρόνο θα ξεκλέυω λίγο και για έσας..
Θα τα λέμε...
Το νου σας!

ΜΟΥ'ΧΕ ΛΕΙΨΕΙ Η ΒΡΟΧΗ...

16.2.07

Φυγή

Αγάπες που χάθηκαν μαζί μ’ ένα τσιγάρο.
Ζωές που χάθηκαν στην τρέλα του ανέμου.
Χρόνια που πέρασαν και χάθηκαν στο τίναγμα των φτερών ενός πουλιού.
Ελπίδες που πέταξαν μακριά και εξαφανίστηκαν μαζί με την δύση του ηλίου.
Όνειρα που πέταξαν λευκή πετσέτα και έτρεξαν να προλάβουν το τελευταίο τρένο. Σχέσεις που διαλύθηκαν σαν καστράκια μικρών παιδιών δίπλα στο σκάσιμο του κύματος.
Υπέροχες στιγμούλες που ξεχάστηκαν σαν τα φτηνιάρικα τραγούδια.
Λόγοι και λόγια που αναιρέθηκαν και ξεχάστηκαν σαν ανάγνωση ενός προχειρογραφήματος.
Κι’ εμείς;
Εμείς άνθρωποι αφημένοι στην λύσσα του πόνου,
και ακίνητοι…
Ακίνητοι σαν εγκατελημένα, ετοιμόρροπα σπίτια.
Φαντάζει η ζωή να είναι ένας βράχος που σιγά σιγά τον τρώει με την μανία της η θάλασσα…

Φάλτσος ρυθμός

Πως αλλάξαμε έτσι...
Δεν αναγνωρίζω ούτε τον ίδιο τον εαυτό μου πια.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μου θυμίζει τα παλιά.
Τίποτα...
Ούτε μια τόση δα σταγονίτσα.
Ξεχαστήκαμε και αλλάξαμε...
Υποταχτήκαμε στο πέρασμα του χρόνου.
Πόσες φορές άραγε θα ξανασυμφωνήσω μ’ αυτό που γράφω τώρα;
Τα λιμάνια μας μετατράπηκαν σε ξέρες.
Οι αεροδιάδρομοι σε χωράφια χέρσα, γεμάτα πέτρες.
Οι σταθμοί σε ένα σωρό συντρίμμια.
Τα σπίτια μας χτυπήθηκαν θαρρείς απο τον πιο δυνατό σεισμό που έγινε ποτέ.
Και ύστερα παγιδεύτηκαν απο γνωστές αχώνευτες φάτσες εμπειρογνομώνων που τα σημάδεψαν με κατακόκκινο σπρέϋ.
Κόκκινο σπρέϋ που δεν έχει καμμία διαφορά απο το αίμα μας.
Το αίμα που χύνεται και χάνεται άφθονο κάθε φορά που πληγωνόμαστε.
Δηλαδή συνέχεια.
Για μικρά και ασήμαντα, για μεγάλα και σημαντικά δεν έχει σημασία.
Γίναμε κομπολόϊ στα χέρια πονηρών.
Γίναμε κούκλες μερικών ληστών.
Ίσως γίναμε και άλλοθι στις μορφές δολοφόνων.
Φάλτσος ρυθμός που ξεχάστηκε στην αδυσόπητη πορεία του χρόνου.
Και τι έμεινε;
ΠΟΝΟΣ...
Τίποτα άλλο.
Μόνο ΠΟΝΟΣ.
Α, και λιγοστή ανακούφιση.
Ίσα για να κρατιόμαστε ζωντανοί με σκοπό να δεχτούμε κι’ άλλο πόνο.
Τίποτα δεν υπάρχει που να μου θυμίζει πια τα παλιά.
Τίποτα...
Ητελευταία γέφυρα έπεσε πριν λίγο. Την έριξα μόνος μου, γιατί είναι στιγμές που βαριέσαι και να ελπίζεις... Συγνώμη μητέρα...

Τσιγάρα στην πρύμνη

Τσιγάρα στην πρύμνη...
Ξοδέξαμε τους επιθανάτιους ρόγχους μας πολύ νωρίς.
Γράψαμε τα ονοματά πάνω σε σβηστές ταμπέλες απο νέον.
Μια κιθάρα παίζει μόνη της εδώ και ώρες.
Επαφή με το περιβάλλον κομμένη εδώ και καιρό...
Τα βήματα μας οδηγήθηκαν σε άσκοπους περιπάτους.
Οι ψυχές μας κάνουν την απέλπιδα προσπάθεια να νικήσουν τον ασφυκτικό κλοιό του μαύρου και να φωνάξουν πως είναι εδώ.
Η συνάντηση της μέρας με την νύχτα τίνει προς την αιωνιότητα.
Το κλείσιμο ενός διακόπτη και το άνοιγμα ενός άλλου υπόκοινται στην εξωφρενική πραγματικότητα του είναι.
Η συνάντηση με την πραγματικότητα που μας περιβάλει κάποτε θα αποβεί μοιραία.
Το είναι μας, μικρές αντηχήσεις κραυγής σε απέραντα λιβάδια κατεστραμένης έκφρασης.
Κάθε που τα ρολόγια θα πηγαίνουν μια ώρα μπροστά οι άνθρωποι θα τρέφουν κρυφές ελπίδες για την σωτηρία των ψυχών τους.
Και οι πλαγιές παραμένουν απάτητες...

Στρατιώτης του τίποτα

Θα είναι ποτέ
Αυτή η γη
Καλή για σένα
Κοιμισμένο μου αγόρι;

Είναι ώρα να σώσεις
Τον κόσμο σου
Ξύπνα λοιπόν
Κοιμισμένο μου αγόρι.

Στρατιώτης μόνος ξέμεινες
Στη λύσσα του καιρού
Στη μέση του πουθενά
Κοιμισμένο μου αγόρι.

Άνοιξε τα δυο μικρά σου μάτια
Σώσε τον κόσμο σου
Πέτα τα όπλα
Στρατιώτη του Τίποτα.

Είσαι πάντα εκεί
Που τα πράγματα είναι άγρια
Κάνε τον κόσμο να ξυπνήσει
Κοιμισμένο μου αγόρι.

Βγες απο τη λήθη
Που σκεπάζει τη γεννιά σου
Και άρχισε πάλι απ’την αρχή
Κοιμισμένο μου αγόρι.


(ελεύθερη απόδοση στίχων απο το τραγούδι των
METALLICA-
Where the wild things are).

στο δρόμο ειν’ η ζωή

Είναι ώρες που νιώθω οτι περπατάω σ’ένα τεντωμένο σκοινί και είμαι έτοιμος με την παραμικρή λάθος κίνηση να πέσω και να γκρεμοτσακιστώ.
΄΄Δεν πρέπει να πέσω. Πρέπει να κρατηθώ όρθιος... Να ισορροπήσω΄΄ λέω μερικές φορές και είναι και άλλες που λέω ΄΄και να πέσω τι έγινε;΄΄.
Τώρα τελευταία όλο και συχνότερα πιάνω τον εαυτό μου να έχει εναρμονιστεί με την δεύτερη εκδοχή. Μα στο τέλος ούτε πέφτω, ούτε στέκομαι.
Μέση κατάσταση...
Δεν είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι θέλω και που θα με βγάλει, γι’ αυτό δε ξενίζομαι ιδιαίτερα.
Βασικά δε θυμάμαι, εκτός απο ελάχιστες φορές, τον εαυτό μου να ξέρει τι θέλει.
Κι’ έτσι έχω συμβιβαστεί πια με τα τεκτενόμενα και τα δέχομαι έτσι όπως έρχονται.
Σε κάποιους δεν αρέσει και προσπαθούν να βάλουν φωτιά σ’ αυτή τη γριά σκέψη, μάταια όμως, άλλους δεν τους ενοχλεί καθόλου και είναι κι’ άλλοι που απλά δε δίνουν σημασία.
Κανείς δε μ’ενοχλεί απ’όλους αυτούς. Κανείς δε με πειράζει. Με κανένα δε κακιώνω.
Είναι κι’αυτοί μέρος απο τα τεκτενόμενα...
Είναι ώρες που σκέφτομαι και φέρνω σ’αυτόν τον ρημαδιασμένο νου το τότε...
Τότε που ήμασταν παιδιά, που τρέχαμε στις αλάνες με κάτι παλιά ποδήλατα με μισοξεφούσκωτα λάστιχα, που πετάγαμε χαρταετούς τις Καθαρές Δευτέρες, που κυνηγούσαμε μια μπάλα όλη την ώρα και τα βράδια καθόμασταν κατάκοποι, σ’ένα μαντρότοιχο και τα συζητάγαμε και ονειρευόμασταν... Και σχεδιάζαμε...
Και βάζαμε πάντα τα μελλούμενα να έχουν καλό ορισμό, παραμονή και ξεπροβόδισμα στη ζωή μας.
Πόσα άλλαξαν απο τότε...
Πόσο αλλάξαμε απο τότε...
Ξαφνικά μας πειράζει το κρύο του Φλεβάρη, πονάει η μέση και τα πόδια με την υγρασία και βρίσκουμε πρόφαση φτηνή το κρύο για να ξεσπάσουμε πάνω σε καμμιά μπουκάλα...
Μεγάλωσα γρήγορα και γέρασα μέσα σε μια νύχτα.
Έπηξε το μυαλό μου σα κοσμογυρισμένου γέρου καπετάνιου που είδε και έζησε τα πάντα μέσα απ’τα ταξίδια του. Όλοι οι καταραμένοι έχουν την ίδια φάτσα.
Και μ’έχω δει πολλές φορές σε φάτσες καταραμένων ανθρώπων.
Ανθρώπων... Όντων τελοσπάντων. Ζωντανών που κουνιούνται, περπατάνε, μιλάνε και καμμιά φορά κάνουν πως γελάνε. Μα είναι ψεύτικο το χαμόγελο και τους πέρνουν χαμπάρι...
Είναι ώρες που στ’αλήθεια τις βαριέμαι όλες αυτές τις καταστάσεις και θέλω να φύγω. Και είναι αυτές τις στιγμές που όλοι έχουν χαθεί απο προσώπου γης και φωνάζεις, εκληπαρείς, ματώνεις το λαιμό σου φωνάζοντας για βοήθεια μα δεν απαντάει ούτε η ηχώ σου... Ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.
Πνίγομαι, ξεσπάω σε κλάμματα και ετοιμάζω βαλίτσες.
Βαλίτσες για ένα ταξίδι που δεν θα’χει προορισμό, που δεν θέλω να’χει προορισμό.
Και φωνάζω, φωνάζω δυνατά πως βαρέθηκα. Πως κουράστηκα. Και έρχεται εκείνη η ρημαδιασμένη η φωνή απ’τα σωψιχά μου που μου λέει συνεχώς...




΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄

Και εγώ βιάζομαι να φύγω και της λέω ΄΄ναι, στο δρόμο ειν’ η ζωή. Πάμε... Πάμε να φύγουμε... Τώρα. Να, κλείνω την βαλίτσα και φεύγουμε... Πάμε... Πάμε πριν να έρθουν και μας προλάβουν πάλι... Να, φτάνουμε΄΄...
Και μοιάζει ατελείωτα χιλιόμετρα η απόσταση απο την κάμαρα ως το σαλόνι. Και κουράζομαι... Και πέφτω... Ξανασηκώνομαι... Σφίγγω τα δόντια και προχωράω με όση δύναμη μου έχει απομείνει στα σωψιχά μου. Και τρεβλίζω...
΄΄Πάμε... Πριν έρθουν... Πρέπει να τα προλάβουμε πριν έρθουν ξανά... Όχι... Όχι αυτή τη φορά πάλι... Δεν θα τ’αντέξω... Όχι ξανά...΄΄.
Και πάνω που έχω φτάσει και ακουμπώ το χερούλι της πόρτας ακούω το κουδούνι και ξέρω πως δεν είναι για καλό. Είναι κι’αυτή τη φορά τα τεκτενώμενα. Και ορμούν μεσ’το σπίτι, σφραγίζουν τις εξόδους διαφυγής και με γυρίζουν πάλι πίσω... Όλα μου τα ταξίδια άρχιζαν και αρχίζουν απο την κάμαρα και φτάνουν ως το σαλόνι...
Και κλαίω... Κλαίω με όλη μου τη δύναμη... Μ’όση μου απέμεινε δηλαδή...

Τα μελλούμενα δεν ήρθαν ποτέ έτσι όπως τα σχεδίαζα μικρός.
Ποτέ δε θα’ρθουν.
Το έχω πάρει απόφαση πια.
Ίσως να’ναι και καλύτερα έτσι.
Ποιός ξέρει;

Η φωνή μέσα μου έχει πια σωπάσει...
Έχει παραδώσει το πνέυμα της και έχει αποσυρθεί τσαντισμένη για άλλη μια φορά...
Και πάντα πριν φύγει το ίδιο πράγμα...
Οι ίδιες λέξεις...
Μέχρι να σβήσει...
Να μην ακούγεται πια όσο ησυχία και να κάνω...
Πάντα τα ίδια λόγια...
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή...΄΄

Όλο φεύγεις

Ταξίδια του νου,
της ψυχής,
καθημερινά αδιάκοπα μικρά ταξίδια,
που τελειώνουν πριν καλά – καλά αρχίσουν.
Ταξίδια…
Ταξίδια τόσο γρήγορα κι απλά που περνούν απαρατήρητα μπροστά από τα μάτια σου. Μικρά κι ασήμαντα καθημερινά ταξίδια, που έχουν φυλάξει τις αποσκευές τους μέσα στο υποσυνείδητο σου.
Και συ μοναχικός ταξιδιώτης του τίποτα, καταδικασμένος να γυρνάς από πόλη σε πόλη.
Κι οι πόλεις σειρήνες, που σε καλούν η καθεμιά τους μ’ ένα διαφορετικό τραγούδι προσπαθώντας να σε κλείσουν στα αιώνια δεσμά τους.
Μα εσύ φεύγεις…
Όλο φεύγεις…
Κι αν κάποτε τύχει να σταθείς σε κάποια απ’ αυτές είναι μόνο για λίγο.
Κι ύστερα φεύγεις πάλι. Αρχίζεις το ταξίδι σου μη ξέροντας πάλι τι έχει να σου φανερώσει η επόμενη πόλη.
Ότι και να χει όμως είναι σίγουρα κάτι το οποίο θα το δεχθείς αδιαμαρτύρητα. Ρουφάς τη πίκρα ή τη χαρά της κάθε πολιτείας μη μπορώντας να κάνεις αλλιώς, γιατί αυτή είναι η μοίρα του αιώνιου μοναχικού ταξιδιώτη…
Έτσι έμαθες…
ΞΥΠΝΑ! ΦΤΑΣΑΜΕ!
Πάρε πάλι ότι έχουν να σου δώσουν και κάνε πάλι κάτι το οποίο ξέρεις να το κάνεις καλά…
ΦΥΓΕ!

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΜΑ ΣΥΝΑΜΑ ΜΑΓΙΚΟΣ

06.40: Το ξυπνητήρι του κινητού ορίεται απ’τη κουζίνα.
06.42: Δεύτερος γύρος... διαπραγματεύσεων. Σφίγγω το μαξιλάρι για να μην ακούω τον ήχο τόσο, όσο που κοντεύω να σκάσω.
06.43.55: Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα... Τελευταία ευκαιρία. Ή τώρα ή καθόλου. Πετάω με μια απότομη κίνηση τα σκεπάσματα και σηκώνομαι. Κλείνω το ξυπνητήρι και κοιτάω το νερό να τρέχει κάνα λεπτό μέχρι να πλυθώ.
06.50: Ανοίγω το ραδιόφωνο και ανάβω τσιγάρο. Ανακεφαλαίωση προγράμματος της σημερινής μέρας...
- να πλύνω τα πιάτα
- να μαγειρέψω γι’αύριο
- να γιορτάσω την θρυλική επέτειο των δύο μηνών που έχω να σκουπίσω
- να μαζέψω τα ρούχα απ’την απλώστρα – για σίδερο ούτε λόγος-
- να πάρω κάνα τηλέφωνο φίλους που έχω να δω απ’τη Πρωτοχρονιά – ένας καφές είναι, θα περάσει-.
Ανοίγω τη καφετιέρα να ζεσταθεί ο χθεσινός γαλλικός. Κλασσική ατυχία η μπλούζα που θέλω να φορέσω να είναι στ’άπλυτα, οπότε δεν δίνω σημασία. Είκοσι λεπτά περιθώριο μέχρι να φύγω. Πάνω που βρήκαμε καλό κιθαρίστα έπαθε ο Νίκος περιαρθρίτιδα. Φτου κι’ απ΄την αρχή. Αυτό το γκρουπ είναι καταραμένο τελικά.
Σβήνω το τσιγάρο και πίνω μια γουλιά καφέ.
07.25: Άργησα πάλι και ποιός τους ακούει.
Κλειδιά, τσιγάρα, κινητό. Λεφτά έτσι κι’αλλιώς δεν υπάρχουν οπότε δεν τ’αναφέρω καν. Κλειδώνω και κατεβαίνω βιαστικά τα σκαλιά.
Play…
Oι Placebo χτυπάνε κέντρο... ΄΄since I was born , I started to decay , now nothing ever goes my way΄΄. Εμένα σκεφτόσουν ρε μεγάλε όταν το ‘γραφες;
Λεωφορείο. Λίγο ακόμα και θα το’χανα. Στριμόχνωμαι στη γαλαρία στη θέση πίσω απ’το τζάμι της πίσω πόρτας. Οι ίδιες ξυνές και αγουροξυπνημένες άθλιες φάτσες κάθε πρωί. Η Μεσογείων ανελέητα πηγμένη στη κίνηση. Και να φανταστεί κανείς όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε λεωφορείο κάναμε πάρτυ όταν θεσπίστηκαν οι λεοφορειόδρομοι.
Μετρό.Ούτε λόγος για εφημερίδα. Τις πήραν όλες. Θα ριχνα μια ματιά, να δω τι γίνεται στον κόσμο, γιατί ειδήσεις δεν έχω την υπομονή να κάτσω να δω πια.
΄΄Παρακαλείσθε να στέκεστε πίσω απο την κόκκινη γραμμή΄΄. Μάλλον κόκκινη γραμμή εννοεί αυτή τη σειρά απ’τα θολωμένα μπορντό πλακάκια, σκέφτομαι.
Επόμενη στάση Ευαγγελισμός και η κοπέλα που καθόταν απεναντί μου και ανταλάσαμε ματιές σ’όλη τη διαδρομή μου ρίχνει μια τελευταία ματιά και κατεβαίνει.
΄΄Μοναστηράκι. Τέλος διαδρομής. Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να αποβιβαστούν απ’το συρμό΄΄.
09.10:Ηλεκτρικός – Αττική. Τέλος Απρίλη και βρέχει. ΄΄Να χαρώ εγώ άνοιξη΄΄ σκέφτομαι καθώς περνάω την Αχαρνών και μπαίνω στην Κεφαλληνίας. Ζητάω συγγνώμη απο τον ανυποψίαστο οδηγό που παραλίγο να του κλείσω το σπίτι Δευτεριάτικα. ΄΄ Τα φανάρια δεν τα βλέπεις;΄΄ καταφέρνω να καταλάβω εν μέσω των διαφόρων ΄΄γαλλικών΄΄ που συνοδεύουν την παρατήρηση. Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς... Έχει η Αχαρνών φανάρια; , σκέφτομαι και το σοκ μου δημιουργεί νευρικό γέλιο. Κάτι γιαγιούλες, συμπαθέστατες κατά τ’άλλα, παρών στο συμβάν σταυροκοπιούνται μ΄απορία. Χαζεύω τα πρωτοσέλιδα βιαστικά και κοιτάζομαι σ’ένα καθρέφτη. Δεν είμαι εγώ αυτό που βλέπω, μα κάνω πως δε δίνω σημασία. Μερικές φορές μια στιγμή είναι αρκετή για να καταλάβεις πράγματα που βασανίζεσαι καιρό να καταλάβεις.
09.20: Γ’ Σεπτεμβρίου. Βαθιά αναπνοή και χτυπάω το κουδούνι. Ο γνωστός εξάψαλμος ξεκινάει... Ο δεύτερος σήμερα. ΄΄ Καλημέρα και σε σένα. Καλή εβδομάδα΄΄, σκέφτομαι. Ούτε συζήτηση για καφέ. Θα φτιάξω στο πρώτο διάλειμμα.
Σ’ αυτή τη δουλειά έχω θυμηθεί τις ώρες που χτύπαγε το κουδούνι στο σχολείο, κι’ έτσι έχω προσαρμόσει την εργασία μου πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Με τόσα που έχω ακούσει βέβαια απ’το πρωί δεν θα μπορούσα να έχω την πρώτη ώρα τίποτ’άλλο παρά απο... γαλλικά.
10.45: Καφές και τσιγάρο. Διάλειμμα πέντε λεπτών. Επιστροφή στη δουλειά με σαφώς πιο υποτονικούς ρυθμούς. Δεν απαντά. Δεν είναι εκεί. Δεν ενδιαφέρεται. Δεν αντιστοιχεί. Να πάρω σε λίγο. Άφησα μύνημα.
12.42: Ο Πανούσης έχει πάρει τη θέση των Placebo πια... ΄΄Σ’ ένα κλουβί γραφείο σαν αγρίμι, παίζω ατέλειωτο βουβό ταξίμι΄΄...
13.55: Μαζεύω τα χαρτιά μου. Αποτέλεσμα εργασίας μηδέν. Χαιρετάω και κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες. Βγαίνοντας τα βάζω με τον εαυτό μου για την παθητικότητα που δείχνω, στο θέμα του να ψάξω για μια καλύτερη δουλειά.
Διασχίζοντας την Κεφαλληνίας ανακουφισμένος πια, ξεκινάει ένας περίπατος γεμάτος χρώματα, ανθρώπους διαφορετικών φυλλών και δεκάδων παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Η δική μου Βαβέλ όπως την έχω βαφτίσει. Χαράζω τη διαδρομή του γυρισμού μεσ’ το μυαλό μου καθώς περνάω την Φυλής. Στην οδό Νεκταρίου σήμερα
έλειπε το αμάξι του Jacob – όπως εγώ τον έχω βαφτίσει -, ενός Αφρικάνου ΄΄φτωχού πλην τίμιου’’ κατα τ’ άλλα εργαζόμενου οικονομικού μετανάστη- όπως μπορώ να φανταστώ- , ο οποίος παρκάρει πάντα στη γωνία Κεφαλληνίας και Νεκταρίου θεόστραβα το παλιό λαδί του Audi με τον στραπατσαρισμένο προφυλακτήρα και το σπασμένο φλας και σχεδόν κλείνει το δρόμο.
Ά, να μη το ξεχάσω. Η Αχαρνών έχει φανάρια!
Αχαρνών και Σωζοπόλεως. Αυτή τη φορά περιμένω ν’ ανάψει πράσινο.
Στη Μιχαήλ Βοδά συναντάω δυο γυναίκες απο τις ανατολικές χώρες με τις μαντίλες τους σφιχτά δεμένες στα κεφάλια τους. ΄΄Καθείς και τα ζόρια του΄΄ σκέφτομαι καθώς χαζεύω κάτι cd στην Αριστομένους. Ο συμπαθής έγχρωμος με πλησιάζει διστακτικά και με τρόμο με ρωτάει... ΄΄Police’’; ΄΄Νο΄΄, του απαντάω.΄΄Ηow much΄΄ τον ρωτάω και φανερά ανακουφισμένος μου απαντάει΄΄ for you only three euros my friend΄΄ και μου μοστράρει με καμάρι την ολόλευκη οδοντοστοιχία του. Η Αριστομένους ζωντανεύει κάθε Τετάρτη και Σάββατο που γίνεται η λαϊκή. Πραγματικό χάος.Ψάρια, μανταρίνια, πατάτες, αυτοκίνητα, κυρίες με τα καροτσάκια τους, φωνές, όλα συνθέτουν ένα γραφικό και συνάμα υπέροχο οπτικοακουστικό θέαμα.
14.17: Αριστερά στην Αδμητού και δεξιά στον σταθμό του ΗΣΑΠ – ΜΕΤΡΟ Αττικής.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε... ΄΄Κόσμος πάει κι’ έρχεται κι’ ο κόσμος δεν αλλάζει, ίδιος σαν ήταν πάντοτε, ίδιος θα είναι πάντα΄΄ σκέφτομαι καθώς ακυρώνω το εισητηριό μου. Το τελευταίο μου...
Υπομονή...
Σε λίγο φτάνουμε...

Νέκρος

Τι έχω;
Θεέ μου τι έχω πάλι; Ο πανικός που με διακατέχει είθε να βγάλει σε μια ειρηνική ακτή χωρίς κύμματα και φουρτούνες. Σε μια φιλήσυχη κοιλάδα να στήσω πάλι τα τσαντήρια μου... Κι’ας τα ρίξει πάλι ο αέρας... Όσο κρατήσουν. Δε με νοιάζει! Αρκεί να τα φτιάξω. Έστω για μια μέρα...
Η επιστροφή σε καταστάσεις και περιόδους που είχα απο καιρό ξεχάσει, ή έστω έκανα οτι είχα ξεχάσει ίσως και να αποβεί μοιραία!
Τελικό ξεκαθάρισμα...
Σάπιες βάρκες με πλαγιάζουν στο δρόμο προς το νότο... Πάνω τους ξωτικά κουρελιάρικα και μάγγισες μου δείχνουν τα δόντια τους και μου κάνουν νοήματα απειλητικά. Κι απο πάνω κοράκκια περιτρυγυρίζουν τη βάρκα μου. Ένα όπλο! Ένα όπλο Χριστέ μου. Να τελειώνω μ’όλα αυτά... Να σηκώσω τη κάνη, να συμαδέψω και να τραβήξω την σκανδάλη... Νεκρός!
Κερδίσατε...
Λήξις...

ΑΠΟΨΕ, ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Απόψε είναι που τ’αστέρια χορεύουν τρελλό χορό στην πίστα τ’ ουρανού
για το χατήρι της νύχτας.
Απόψε είναι που τ’αστέρια που χορεύουν τρεμοσβήνοντας πιάνονται δυο-δυο
και βουτάνε στο κενό.
Απόψε είναι που η νύχτα μοιάζει να είναι ακίνητη και ένα αεράκι ανάλαφρο
με ταξιδεύει πίσω στο χρόνο.
Απόψε είναι που ένας μοναχούλης τζίτζικας τραγουδάει ένα πανάρχαιο μοιρολόϊ.

Απόψε είναι που δεν έχει φεγγάρι κι’αρχίζω ένα μοιρολόϊ να τραγουδώ μαζί του.

Απόψε είναι που τ’ αστέρια δεν κουνιούνται και στέκουν ακίνητα στ’ ουρανού
την σπασμένη κούνια.
Απόψε είναι που ρίχνω μια και γκρεμίζω και κάνω σμπαράλια όλα όσα και όσους
με πόνεσαν.
Απόψε είναι που τρελλάθηκα, που μου σάλεψε και άλλα γράφω, άλλα πιστεύω
και άλλα κάνω.
Απόψε είναι που το φεγγάρι χορεύει, το πιο ρομαντικό βαλς που έχει γίνει ποτέ
με τον ήλιο.
Απόψε είναι που η νύχτα συναντήθηκε με τη μέρα και τα μουντζώσανε όλα και
έφυγαν καθώς σουρούπωνε.
Απόψε είναι που το γύρω γέμισε με μαγευτικές μελωδίες και όλα χορεύουν
τριγύρω.
Απόψε είναι που ο χειμώνας ζήτησε σε γάμο την άνοιξη και εκείνη δέχτηκε.

Απόψε είναι που το φθινόπωρο και το καλοκαίρι έπαιζαν τόμπολα σε μια
παραλία.
Απόψε είναι που ένα τρένο έφυγε σφυρίζοντας για το πουθενά και μια βάρκα
σάλπαρε για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Απόψε είναι που το μεθυστκό άρωμα του κορμιού της θα με αφήσει για άλλη μια
νύχτα άγρυπνο.
Απόψε είναι που τρελλάθηκα, που μου σάλεψε και άλλα γράφω, άλλα πιστεύω
και άλλα κάνω.

Απόψε...
Μια νύχτα σαν όλες τις άλλες...

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Kλεμμένες ζωές μετράνε τ’ αστέρια
Τ’ αστέρια ενός θολού ουρανού
Που πάνω του τρέχουν λειψά καλοκαίρια
Που μέσα τους ψάχνω τη βροχή

Ταξίδια του νου χαμένες ελπίδες
Ελπίδες που πέταξαν γι’ αλλού
Ατέλειωτες ώρες χαμένες πατρίδες
Τα λόγια ενός τρελλού ποιητή

Κρυμμένα φεγγάρια σημάδια στην άμμο
Στην άμμο οι χάρτες του μυαλού
Το μόνο που απέμεινε τα λόγια που χάνω
Πριν να έρθει το πρωί

Πέτρινα τείχη κι’ ανάσες ανθρώπων
Ανάσες ενός μικρόυ παιδιού
Ατέλειωτοι κόποι ανεκπλήρωτων πόθων
Μια αναβαλόμενη φυγή

ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

Πόσο θα θελα κάποτε, έστω για μια φορά
Να πιώ απ’το νερό της νιότης σου
Να περπατήσω στους δρόμους της ψυχής σου
Να τρυγήσω τους καρπούς του κορμιού σου.

Να στέκομαι άγρυπνος φρουρός δίπλα σου πάντοτε
Να είμαι το σκοινί να πιαστείς να περάσεις το γκρεμό
Να γίνω σκαλοπάτι να ανεβείς στο παλάτι της χαράς
Να γίνω αέρας να διώξω μακριά τα σύννεφα της λύπης σου.

Να σε κάνω να νιώσεις όπως νιώθω εγώ
Να ξέρεις πως μόνο για σένα ζω και αναπνέω
Να βρω ένα αστέρι που να ξεπερνάει τη λάμψη σου
Να’μαι το αθάνατο νερό της υπαρξής σου...

AΣΤΑΡΤΗ

Κάτι πουλιά ακροβατούν πάνω στο κύμα
Και όλο ψάχνουν για την άκρη τ’ ουρανού
Απ’ το μπαλκόνι τα κοιτώ τους κάνω σήμα
Πως αν σε δουν μεσ’τη ροή του ταξιδιού.

Άμα σε δουν να σου το πουν οτι σε ψάχνω
Άμα σε δουν να σου μιλήσουν σαν κι’ εμένα
Για παραμύθια απ’τα παλιά φερμένα
Για κάτι βράδια που όλο μου λεγες δε θα ‘ρθω.

Πες τους εγώ οτι σε βάφτησα Αστάρτη
Κάποια βραδιά που μας τρυπούσε η βροχή
Πες τους εγώ οτι σου ξέπλυνα με δάκρυ
Τη μεγαλύτερη ως τότε σου πληγή.

Πες πως δε ξέραμε, πες ήμασταν παιδιά
Πες οτι θες μα πες τους μια δικαιολογία
Για τότε που τραβούσες νότια πορεία
Κι’ εγώ σου φώναζα πίσω να ‘ρθεις ξανά.

Κι’ αμα σου πουν οτι ακόμα σε προσμένω
Ψέμματα λένε τότε εκείνα τα πουλιά
Εγώ δεν έπαψα ποτέ να περιμένω πως θα γυρίσεις σαν γυρίσουνε κι’ αυτά.

7.9.05

Ατενίζωντας τις γραμμές του σύμπαντος που τείνουν να χαθούν προς το άπειρο, χιλιάδες εικόνες της περασμένης μου ζωής έρχονται και καλύπτουν το οπτικό μου πεδίο εμποδίζοντας την όποια περαιτέρω παρακολούθηση του φαινομένου. Όσο πιο πολύ αρνιέμαι την ύπαρξη σου, τόσο πιο πολύ μέσα μου επιμένω να σε ψάχνω στο χώρο, διατηρώντας μια άσβεστη φλόγα ελπίδας οτι θα είσαι κάπου εκεί.
Χιλιάδες χρόνια μοιάζουν να πέρασαν από τότε που σε βάφτισα νεκρή και άρχισα να προσπαθώ να συμβιβαστώ στην ιδέα. Χιλιάδες φορές απο τότε μοιάζει να έχω πεθάνει εγώ και θα συνεχίζω να το κάνω, εώς ότου γυρίσεις μια μέρα.
Εώς ότου στρίβωντας μια τυχαία γωνιά στο κέντρο της πόλης βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο και τα βλεμματά μας ενωθούν και λύσουν όλες τις διαφορές και τις παρεξηγήσεις μας σε κλάσματα δευτερολέπτου όπως τότε.
Εώς ότου βρεθούμε δίπλανα καθίσματα σε γνωστά μπαρ και πιούμε παρέα όπως παλιά.
Εώς ότου μείνουμε και πάλι στο ίδιο σπίτι και ξυπνάμε μαζί το πρωί και φτιάχνουμε καφέ λέγοντας αστεία.
Εώς ότου τραγουδήσουμε τα ίδια τραγούδια, στις ίδιες συναυλίες.
Εώς ότου ξαναγενηθούμε και ξαναπεθάνουμε αγκαλιασμένοι στον ερχομό του καινούργιου χειμώνα μας.
Εώς ότου ξαναπερπατήσουμε σε γνώριμους δρόμους και ξαναφιληθούμε σε γνώριμες γωνιές αγκαλιασμένοι σαν σχολιαρόπαιδα μιας πρόωρης εφηβείας.
Εώς ότου κοιτώντας τα μεγάλα μελαγχολικά σου μάτια μαγευτώ και αρχίσω να ζητάω συγγνώμη ενώ πραγματικά δεν φταίω.
Ως τότε αναμένεται να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια και εγώ να συνεχίζω να προσπαθώ να με πείσω πως είσαι νεκρή, ενώ στην πραγματικότητα εγώ είμαι αυτός που έχω πεθάνει εδώ και καιρό.
Εγώ... Χρόνια...
Ξέρεις καμμιά φορά όταν έχεις ζήσει την απόλυτη αγάπη, στην ακμή και την πτώση της όλα μοιάζουν ανώφελα...
Βαρέθηκα να λείπεις...

5.12.01

Κάποτε στο σπίτι μου έμπαιναν χρυσοκίτρινες ζεστές ηλιακτίδες απο τα ανοιχτά παράθυρα.
Κάποτε στο σπίτι μου, μου γέλαγαν τα τραπέζια, οι καρέκλες και τα κεντητά τραπεζομάντηλα της μάνας μου.
Κάποτε στο σπίτι μου ακούγονταν τραγούδια κατάνοιξης, του τρελού γλεντιού και της χαράς.
Κάποτε...
Τώρα πια στο σπίτι μου μπαίνει πολικό κρύο και ηλιακτίδες παγωμένες, παρ’όλο που κλείνω τα παράθυρα.
Τώρα πια έχουν χαθεί τα κεντητά τραπεζομάντηλα. Μονάχα ένα κουρελιασμένο και βρώμικο ναϋλον έχει μείνει. Και τα τραπέζια και οι καρέκλες με κοιτούν με άγριο βλέμμα και μου παραπονιούνται ζητώντας να τα πάρω απο ‘κει.
Τώρα πια στο σπίτι μου, λες και κάποιος ήρθε και τα πήρε όλα απο τη δισκοθήκη μου, τα εξαφάνισε και άφησε στη θέση τους μονάχα κάτι καταγρατζουνισμένους και ραγισμένους δίσκους με φάλτσα ρέκβιεμ.Τώρα πια μονάχα αυτά ακούω.
Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι οτι υπάρχουν στιγμές που μ’αρέσουν
κι’ όλας...

31.7.03

Λέξεις,
λέξεις,
λέξεις…
Χιλιάδες λέξεις στριφογυρίζουν εδώ και χρόνια μες το κεφάλι μου.
Λέξεις,
λέξεις,
λέξεις…
Άλλες αθώες και με καλές προθέσεις,
άλλες γεμάτες πόνο,
άλλες γεμάτες θλίψη,
φόβο,
απορία,
άλλες γεμάτες κακία…
Καμιά φορά με καβαλάει ο διάολος και τους παίρνω όλους αμπάριζα.
Δεν γλιτώνει κανένας…
Άλλες φορές ξεκινάω όμορφες σκέψεις, μα ξαφνικά λέξεις απ’ το πουθενά σαν ακρίδες σε χωράφι, με περικυκλώνουν – τη σκέψη μου δηλαδή – και γίνεται…χαμός. Δεν μένει τίποτα όρθιο.
Διαστροφή!
Τώρα τελευταία γίνεται όλο και συχνότερα.
Έχω αρχίσει και φοβάμαι γιατί σαν να συνήθισα τελικά.
Θα θέσω το μυαλό μου πάλι σε διαθεσιμότητα και θα ησυχάσω μου φαίνεται…

29.10.99

Έχουν ξανάρθει βράδια σαν κι’ αυτά...
Έχουν ξανάρθει...
Το περασμά τους τελειώνει πάντα στο τρίτο λάλημα του αλέκτωρ.
Πάντα...
Κι’ ύστερα φεύγουν, χάνονται και δεν αφήνουν στη φύση κανένα σημάδι που να δείχνει το περασμά τους. Κανένα...
Μόνο σε σένα που ξενυχτάς απόψε, όπως εγώ αφήνει μια πυρηνική βόμβα χιλίων μεγατόνων και σμπαραλιάζει οτι έχεις μέσα σου.
Σε λιώνει με την καυστική της ουσίας και εσύ ουρλιάζεις σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα, σαν σκιάχτρο που το πετροβολούν περιγελώντας το μια παρέα μικρών παιδιών. Αυτοκαταστρέφεσαι... Πεθαίνεις ενώ ζεις... Ζεις ενώ πεθαίνεις...
Αναρωτιέμαι κάτι νύχτες σαν και την σημερινή, αυτή την άθλια, παρατρεχάμενη και αυτοκαταστροφική νύχτα αν με θυμάσαι. Aν με θυμάσαι, πως με θυμάσαι; Αν πάλι όχι γιατί; Έλα λοιπόν απόψε που και οι δυο συναντηθήκαμε και αφαιθήκαμε στο έλεος αυτής της νευρασθενικής νύχτας, έλα να ξανατρέξουμε στο χωράφι της παιδικής μας ξεγνοιασιάς. Έλα να κόψουμε καλάμια και να φτιάξουμε πάλι μια παραγκούλα κι’ας την ρίξει πάλι ο βοριάς.
Τι πειράζει;΄Εχει ξαναγίνει άλλωστε... Έλα να φιληθούμε αφου δεν φιληθήκαμε ποτέ τότε. Έλα...
Αγάπη μου, έλα να νιώσουμε την γεύση των καρπών που κι’ οι δυο ξεχωριστά αλλά και μαζί συνάμα, καλλιεργήσαμε με τόσο φριχτό πόνο κι’ αβάσταχτο και τόσο μόχθο.
Έλα να τρέξουμε γυμνοί κι’ ανέμελοι δίπλα στο ρυάκι, που αργότερα θα σβήσει τη δίψα μας.
...Ήρθες λοιπόν. Ναι, σ’ έφερα πάλι κοντά μου. Χαμογελάς. Αναπνέεις. Ζεις. Όλες αυτές οι σκηνές περνάν απο τα στενά δρομάκια του μυαλού μου με ταχύτητα εικοσαπλάσια απ’ αυτήν του φωτός. Τι να πρωτοθυμηθώ; Να, τώρα βρέχει λέει και εγώ περπατώ σ’ ένα δρόμο αρκέτα μεγάλο με ακριβά σπίτια γύρω-γύρω του.
Νύχτα... Οι κολλώνες αναμμένες. Πέρασα μια μισοτελειωμένη οικοδομή. Η άμμος έχει βραχεί. Τα τσιμέντα σκεπασμένα. Κρύο... Υγρασία... Τα αυτοκίνητα κάνοντας έναν διαπεραστικό ήχο ανασηκώνουν τα νερά που ξαποσταίνουν στην άσφαλτο.
Με βρέχουν. Τι σημασία έχει; Καμμία... Καμμία γιατί έρχομαι να σε βρω.
Προχωράω... Ξαφνικά ακούω το πρώτο... Μετά απο πέντε βήματα το δεύτερο...
Τρέχω... Τρέχω σαν τρελλός να σε προλάβω. Να σ’ αγκαλιάσω πριν το τρίτο λάλημα του αλέκτωρ. Να σε δω...
Στρίβω τη γωνία. Ατυχία... Το τρίτο λάλημα ακούστηκε...
Η μορφή σου άρχισε, να ξεθωριάσει. Έγινε άϋλη. Το βλέμμα σου μου λέει οτι θα ξανάρθεις με την επόμενη νύχτα, σαν και την σημερινή.
Ο ήλιος κάνει δειλά την εμφανισή του πίσω απ’ τις βρεγμένες κεραμοσκεπές. Ξημερώνει πάλι...
Ως την επόμενη αυτοκαταστροφική μου νύχτα, αντίο γλυκιά μου...

27.4.03

Παράλληλες πορείες που δεν θα σμίξουν ποτέ…
Κι όμως όλα συνεχίζουν να είναι τόσο μαγικά και όμορφα.
Ο παλιάτσος ξεκίνησε πάλι τον ατελείωτο περίπατό του, κλείνοντας την πόρτα πίσω του και αφήνοντας εκεί σωρούς από καμένες και μπαρουτοκαπνισμένες ευχές, που λες και τις ξέχασε ο χρόνος και δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Ψέματα κι αλήθειες χορεύουν μες τα μάτια σου.
Τους φόβους και τα πάθη σου κάνω κολιέ και το φοράω στο λαιμό μου.
Και περπατάω…
Και περπατάω σ’ ένα κόσμο που χλευάζει, καταριέται και βρίζει, μα δεν με νοιάζει…
Σφίγγω τα δόντια και προχωρώ με αργά και σταθερά βήματα ανάμεσά τους.
Οι πέτρες που μου πετάνε μου ματώνουν το κορμί, μα δεν πονάω.
Γελάω και συνεχίζω ακάθεκτος για εκεί που ξεκίνησα.
Για πού; Μη ρωτάς. Δεν ξέρω.
Ή μάλλον ξέρω…
Μα δεν πρόκειται να σου πω. Σε κανέναν δεν πρόκειται να πω…
Το κρατάω για μένα…
Ψέματα…
Δεν μπορώ να κρυφτώ από σένα, από κανέναν δεν μπορώ να κρυφτώ.
Ούτε από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν ξέρω που πάω…
Σαν μια φωνή να βρίσκεται κάπου και απλά με καλεί να πάω κοντά της…
Δεν ξέρω που όμως.
Δύσκολο κι αδιανόητο και σίγουρα χωρίς γυρισμό το ταξίδι της φυγής…

Δύσκολο δρόμο διάλεξες ψυχή μου…

26.01.2000

Ασφυκτιώ…
Χάνομαι μέσα σε μια κινούμενη άμμο, που ενώ δεν κινούμαι βουλιάζω πιο γρήγορα απ’ όταν θα έκανα το αντίθετο.
Το μυαλό μου βάρυνε. Tο ίδιο και το κεφάλι μου.
Κρύβομαι… Απ’ όλους κρύβομαι.
Σε λίγους ανοίχτηκα και αυτοί εξαφανίστηκαν εντελώς ξαφνικά.
Σιγά να μην κάθονταν να με νταντεύουν για μια ζωή.
Αποτέλεσμα: μόνος ξεκινάς,
μόνος πορεύεσαι,
μόνος τελειώνεις και κόβεις το νήμα…
Μου θυμίζω, μισθό χαμηλόμισθου που καταχρεωμένος, δεν προλαβαίνει να εισπράξει και αρχίζει να ξοφλάει τις δόσεις.
Τα ίδια κι εγώ…
Δεν προλαβαίνω να ανασυνταχτώ και διαλύομαι.
Τώρα θα μου πεις, τι ψάχνεις να βρεις;
Ρουτίνα. Μιλάμε για ρουτίνα!!!
Και δεν απομένει τίποτα…
Τίποτα, παρά μόνο ένα ξέσπασμα…
Ξέρω!
Εντάξει, φτάνει, κατάλαβα.
Ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα.
Η ελπίδα όμως, αν θες να ξέρεις πεθαίνει τελευταία.
Εντάξει είπα…
Κι αυτό το ξέρω.
Δεν έχω δικαίωμα να μιλάω για ελπίδα.
Ξέρω η δική μου δεν έχει πεθάνει για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν υπήρξε ποτέ.
Εντάξει ρε…
Κέρδισες κι απόψε…

24.01.2000

Να σέρνομαι τυφλός
στα μονοπάτια της αγάπης
και να ψιλαφίζω να βρω μια διέξοδο
στο αιώνιο σκοτάδι της ψυχής...

23.6.2000

Μουσική...
Ένα ασταμάτητο μέτρημα.
Του χρόνου
Του λόγου
Του κουράγιου
Της ψυχής...

22.10.2000

Δεν φταίω εγώ
Που πάντα έκανα ευχές
Στο πηγάδι των ευχών
Χωρίς να ρίξω κέρμα…

22.6.05

Το φεγγάρι γέμισε ξανά και το θλιμμένο πρόσωπο του Κάϊν στέλνει σήματα μορς για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Τα κομματιασμένα όνειρα σου ξαποσταίνουν πάνω σ’ένα κομμάτι χαρτί αποτυπωμένα σε λέξεις που δεν μπόρεσες ποτέ να προφέρεις. Που τρόμαξες κι’εσύ ο ίδιος να ψελλίσεις. Οι νεράϊδες χορεύουν θλιμμένα και αργόσυρτα στα δάδη της θλίψης. Τα σκιάχτρα προσμένουν τον ερχομό του καλοκαιριού για να καούν ασάλευτα και αμίλητα εκτελώντας πιστά το χρέος τους. Και εμείς να σερνόμαστε στις πλαγιές της λύτρωσης και στις ακρογιαλιές του χαμού σκοτώνοντας ο,τι πιο ωραίο μας απέμεινε. Άλλος το κορμί του, άλλος το μυαλό του, άλλος τη φωνή του. Τα μάτια σου όλο και περισσότερο μοιάζουν με του Κάϊν τις τελευταίες μέρες. Δύο μαύρες τρύπες που κλείνουν όλα τα δινά του κόσμου μέσα τους. Όλες τις συμφορές αλλοτινές και μελούμενες. Η κατάρα που φορτώθηκες στις πλάτες σου δεν θα φύγει ποτέ απο σένα. Όσο κι’ αν το ποθείς. Όσο κι’ αν το παλεύεις...
ΝΕΡΑΪΔΕΣ και ΣΚΙΑΧΤΡΑ γίναν ένα και τα δάκρυα του Κάϊν ματώνουν το φωτρινό πρόσωπο της σελήνης...

Νύχτες ολόκληρες

Νύχτες ολόκληρες γυμνός και ιδρωμένος
Κράταγα στη Γη ένα αστέρι
Μα δεν ήρθες να το πάρεις.

Νύχτες ολόκληρες τρελά απελπισμένος
Κράταγα μια ελπίδα στου ανέμου στο ασκέρι
Μα δεν ήρθες να τη πάρεις.

Νύχτες ολόκληρες τυφλός και πεινασμένος
Κράταγα στην έρημο μια αγάπη
Μα δεν φάνηκες ποτέ.

Ο χρόνος μου άφησε ανοιχτές πληγές
Γεμάτες αίμα και ιδρώτα
Τ’ αστέρια, οι ελπίδες και οι αγάπες μου
Τώρα δεν είναι όπως πρώτα.

Νύχτες ολόκληρες που πέθαινα ανήμπορος και μόνος
Κράταγα ένα μαχαίρι κομμένο από τις φλέβες μου
Μα δεν φάνηκες ποτέ.

Νύχτες ολόκληρες που ξεψυχούσα
Αναρωτιόμουν που είσαι και πρόσμενα να ρθείς
Μα δεν φάνηκες ποτέ.

Νύχτες ολόκληρες που πεθαμένος στεκόμουν
Στου ανέμου την ορμή
Δεν ήρθες να με θα θάψεις.

Νύχτες ολόκληρες που μ’ έθαβε το χώμα
Βαθιά, πολύ βαθιά
Δεν ήρθες να μου δώσεις ένα λουλούδι.
Πότε θα ‘ρθεις άραγε;

2.12.03

Άδειες αποβάθρες ζητιανεύουν για άτσαλες βιαστικές λασπωμένες πατημασιές...

Σε τραίνα με πιστή τήρηση της καθημερινότητας ξοδεύω το είναι μου και φοράω το πιο λυπημένο βλέμμα του κόσμου θαρρείς, μη τύχει και με δεις να χαμογελώ και πιστέψεις πως έτσι είναι η αλήθεια.

Μια μέρα τη φώναξα με τ’ονομά σου. Γύρισε την πλάτη της και έφυγε χολωμένη γιατί κατάλαβε. Κάποια πράγματα είναι να τα δέχεσαι όπως πραγματικά είναι χωρίς γιατί και κλάμματα. Χωρίς κόπο για την αλλαγή τους.

Ανυποψίαστες ψυχές φοράνε τη μορφή σου. Τις βαφτίζω τ’ ονομά σου και τους μαθαίνω πως να μιλούν, να κλαίνε, ν’ ανασαίνουν. Μέτριο με γάλα. Χωρίς ψωμί το τραπέζι μας. Μεγάλο πράγμα να ξέρεις πως ν’αντιδράσεις στις νευρικές κρίσεις του ανθρώπου σου, τελικά.

Λύπη ενός συνεχιζόμενου πανικού.

Βάφτηκαν οι κουρτίνες μου με μαύρο του καπνού, του αίματος το κόκκινο και εσύ δε λες να έρθεις. Και δε θα’ ρθεις. Τουλάχιστον όχι ακόμα και το ξέρω.

Άκαρπος σκληρός χειμώνας ρίζωσε στα χωράφια και το χιόνι του καίει ο,τι απέμεινε, μην αφήνοντας την παραμικρή ελπίδα έστω παραμόρφωσης. Αφανισμός.

Ατελείωτη περιπλάνηση άσχημων αισθήσεων στο πίσω μέρος του μυαλού.

Ασήμαντα τραγούδια στολίσανε τις νύχτες και τις μέρες μου. Δεν τ’άκουσε κανείς.

Πορείες ασταμάτητα βαρετές και μονότονες διέσχισαν τα παπούτσια μου. Επαναλαμβανόμενες. Βαρέθηκαν κι’ έλιωσαν. Αντίδραση. Μορφή αυτής. Περιθώριο επιλογής.

Βροχές και δάκρυα ένα, έτρεξαν πάνω στα χείλη μου. Τέλεια ένωση. Καμουφλάζ.

Γέρασα να ψάχνω τον ήλιο που πήρες φεύγοντας.

Αδιαφιλονίκητες ήττες και συντριβές στολίστηκαν την απουσία σου και πομπές ατελείωτες ψέλνουν τ’ονομά σου σε μια πορεία με λάβαρα και περίσσια σκοτεινιά στο γύρω.

Μέχρι το πλοίο να έφτανα μια φορά. Να μ’ έφερναν τα βηματά μου. Και μια εκδρομή να ξεκίναγα σαν τότε.

Βυθισμένοι παράδεισοι έμειναν για να ξαποσταίνουν δύτες που έχασαν το δρόμο. Ελπίδα επιστροφής καμμία.

Καταστροφικός κυκλοθιμισμός και απόγνωση.

Κλινικά νεκρός...

ΕΠΙΑΣΕ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ

Ματωμένα παράθυρα κοιτούν της ζωής το έργο.
Αγκάθινα στεφάνια ακουμπισμένα σε κόκκινο βελούδινο χιτώνιο,
βρέχονται λεπτό με το λεπτό,
ώρα με την ώρα περισσότερο…
Φύλλα δέντρων χοροπηδούν στο πάλκο του ουρανού παρασυρμένα απ’ τον αέρα, δίνοντας στο εμπρός σου μια μοναδική αισθητική ηδονή στα μάτια σου.
Η κορυφή του βουνού μοιάζει με το μούσι ναυτικού ασπροτρίχη θαλασσοδαρμένου. Το σκοτάδι που έφερε μαζί της η συννεφιά κυριαρχεί στο γύρω.
Τα χωράφια παραδίδονται τραγουδώντας ένα παράξενο αργόσυρτο μουρμουρητό, γυμνά στο έλεος της βροχής.
Ένα αρμονικά πλασμένο χάος επικρατεί και τα πουλιά πετούν χαμηλά.
Τώρα όλα έχουν σταματήσει, μα το σκοτάδι παραμένει…
Ο βροχοποιός εγκλωβισμένος στον τόπο μας κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ψάχνει αδίκως να βρει το χρυσό κλειδί, που ανοίγει τη πόρτα της φυγής…

20.9.2000

Έξω νυχτώνει αργά και βασανιστικά...
Μικρές στιγμές που μεγαλώνουν και θεριεύουν μέσα στο μυαλό σου.
Κι’ εσύ τι κάνεις άραγε για όλα αυτά;
Γιατί τα δέχεσαι όλα τόσο αδιαμαρτύρητα;
Γιατί δηλαδή πάντα θα πρέπει να γίνεσαι τόπι και να διαγράφεις αλλόκοτες πορείες,αφημένος στα χέρια τους;
Τρελαίνομαι...
Χαρά και λύπη το ίδιο πράγμα.
Ναι, το ίδιο πράγμα γιατί δεν προλαβαίνεις να νιώσεις το καθένα απο αυτά.
Όλα βλέπεις εναλλάσωνται τόσο μα τόσο γρήγορα.
Μικρός...
Ναι μικρός. Αχ, θεέ μου τι χαρά.
Βρήκα μια λέξη που μου ταιριάζει. Αχ, να και άλλη μια...
Αδύναμος...
Μικρός κι’ Αδύναμος.
Τι λύπη... Γιατί να μου ταιριάζουν αυτές οι δύο λέξεις;Δεν τις θέλω.
Γιατί να τα έχω παρατήσει πάλι;
Γιατί όλες οι προσπάθειες πέσαν στο γκρεμό;
Γιατί στέρεψε πάλι απόψε το πηγάδι της υπομονής και του κουράγιου μου;
Γιατί;
Ποιός ξέρει...;

Εξω νυχτώνει αργά και βασανιστικά.
Μέσα μου έχει νυχτώσει εδώ και μέρες...

20.5.02

Αθήνα, 20.5.2002

Γεια σου φίλε μου,

Αν και πάει να περάσει αρκετός καιρός από τότε που έφυγες, μα όχι πολύς από τότε που σου έγραψα για τελευταία φορά, πήρα την απόφαση να σου ξαναγράψω. Όχι για ιδιαίτερο λόγο, έτσι για να κρατάμε τη γραμμή ανοιχτή που λένε. Σήμερα είχε υπερβολική ζέστη και ένας υπέρλαμπρος καλοκαιρινός ήλιος μας συντροφεύει, μιας και δεν έχει νυχτώσει ακόμα.
Κατά τα άλλα εσύ πως τα πας; Μου λείπεις ρε μπαγάσα. Το περίμενα βέβαια, αλλά όχι και τόσο πολύ. Ελπίζω πάντως όλα να πηγαίνουν καλά και να γυρίσεις πίσω το συντομότερο δυνατόν.
Αν ρωτάς για μένα, τα ίδια. Είχα πάρει κάτι κιλάκια – χειμώνας – μα έχω αρχίσει να τα χάνω σιγά – σιγά. Να τώρα το Πάσχα έχασα κιόλας πέντε. Ξέρεις όλο σαβουροφαγία και σε άτσαλες ώρες. Τι να σου κάνει κι ο οργανισμός; Κατά τα άλλα όπως τα ξέρες. Άφραγκος, κακοδιαχειριστής, τεμπέλης και ακατάστατος. Ακόμα αργώ να κοιμηθώ το βράδυ, ακόμα αργώ να ξυπνήσω το πρωί, ακόμα παίρνω αποφάσεις μα αργώ να ξεκινήσω να τις τηρήσω, ακόμα σέρνομαι κατάκοπος σαν ξένος σε μια έρημη γη. Στην πιο πολυπληθέστερη έρημη γη του σύμπαντος. Κάτι οάσεις που σκάνε μύτη που και που αρκούν μόνο για μιας ελαφράς μορφής υποστήριξη. Αλλιώς…
Μοναχικό ήταν, είναι και θα είναι το ταξίδι που διαλέξαμε. Όσον αφορά τα μικρά καθημερινά πράγματα, ακόμα βουλώνει η μύτη μου το βράδυ, ακόμα χτυπάω τα χείλια μου στον ύπνο μου, όπως επίσης ακόμα παρατάω όλα μου τα παπούτσια μπροστά στην πόρτα. Δεν βαριέσαι… αλλάζει ο άνθρωπος; Οι καταστάσεις και τα πρόσωπα μπορεί, ο άνθρωπος όμως όχι. Κι όμως φίλε, νοιώθω τόσο διαφορετικός, τόσο οκνός, τόσο άχρηστος. Αφού καμιά φορά τρέχω να κοιταχτώ στον καθρέφτη μήπως έχω αλλάξει φάτσα. Τι να πω…
Κοίτα να περνάς καλά, να ηρεμήσεις και να γυρίσεις πίσω υγιής και γερός. Όσο πιο γρήγορα μπορείς, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μου λείπεις ρε…
Γύρνα πίσω φίλε μου…Γύρνα πίσω εαυτέ μου…

20.8.05

Ένα ζευγάρι πανσέληνα μάτιαφωτίζουν τη φιγούρα μου. Θαμπά φώτα πασχίζουν να τρυπήσουν την υγρασία που τυραννάει το κορμί μου εδώ κι’αιώνες θαρρείς, σαν μέσα σε σκοτεινό και καλά χωσμένο μνήμα που μ’ έριξε η αγάπη σου.
Καταραμένος να περπατώστα κρυφά μόνο τα βράδια της πανσέληνου και να κλαίω αιμάτινα δάκρυα. Ξεχασμένους απο θεούς κι’ ανθρώπους, αγρίμι μεσ’ τη ζούγκλα της απαξίωσης. Νυχτερίδες κρ’αζουν το τραγούδι του θανάτου και μου ρουφούν το αίμα με μανία. Μου σκίζουν τη σάρκα σε χιλιάδες κομμάτια κι’ εγώ ανύμπορος να αντιδράσω ψυθιρίζω τ’ ονομά σου. Χιλιάδες κουρδιστά μπιμπελόπαίζουν ρέκβιεμ κι’ εγώ παγώνω. Η θάλασσα πέρνει μαζί της το τελευταίο μου λυγμό και τον ταξιδεύει στο άπειρο του σύμπαντος.
Ένα ξεσκισμένο κουφάρι απέμεινα κι’ απόψε...
Χιλιάδες νεκροί αρχίζουν να προχωράνε προς το μέρος μου τραγουδώντας το τραγούδι των νεκρών. Θύματα κι’ αυτά μιας προδομένης αγάπης, μου καθαρίζουν τις πληγές και με ντύνουν με μαύρο σάβανο. Στο κοίταγμα του προσώπου μου στον καθρέφτη τους, η κραυγή μου ματώνει το λαιμό μου. Ο Κάϊν γέρνει συμπονετικά το κεφάλι και τα δακρυά του πέφτουν και σχηματίζουν λόγια κι’ υποσχέσεις που είχες ορκιστεί πως δε θα πατούσες.
Η θάλασσα ψελίζει τ’ ονομά σου κι’ ένα μοναχικό αστέρι μου θυμίζει οτι σημασία έχει να ζεις. Ύστερα μου λέει ΄΄ δεν αντέχω άλλο΄΄ και αυτοκτωνεί βουτώντας στο κενό όσπου το φως του σβήνει.
Θάνατος παντού στο γύρω και τώρα πια νεκρική σιγή.
Μόνο η θάλασσα ψελίζει τ’ ονομά σου ακόμα...Μόνο η θάλασσα....

20.3.01

Ημερολογιακά βρισκόμαστε κοντά στο τέλος του πρώτου μήνα της φετινής άνοιξης.
Καιρικά όμως δεν είναι ακριβώς έτσι.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος όλο το Μάρτη ο χειμώνας πολεμά με όλες του τις δυνάμεις των τελευταίων του ημερών, τον ερχομό και της φετινής άνοιξης.
Αλλά στο τέλος θα χάσει...
Τόσο οδυνηρά όπως και κάθε χρόνο. Κι’ έτσι νικημένος και με σκυφτό το κεφάλι θα φύγει δεχόμενος τις καινούργιες προσκλήσεις και προκλήσεις. Πηγαίνοντας εκεί που για αρκετό καιρό πάλι θα διαφεντεύει ανενόχλητος.
Όλα κινούνται...
Όλα φεύγουν και γυρνάνε ολοκληρώνοντας τον κύκλο τους.
Έναν κύκλο στριμωγμένο στα στενά όρια του χρόνου.
Όλα κινούνται...
Όλα φεύγουν...
Μόνο εγώ μένω σταθερός.
Μα πάντα κάποιος πρέπει να μένει πίσω σταθερός και καρφωμένος στη θέση που του όρισε η μοίρα, για να κουνάει το μαντήλι του αποχαιρετισμού σ’αυτά που φεύγουν και να καλωσορίζει αυτά που έρχονται.
Έτσι δεν είναι;
Όλα κινούνται...
Μόνο εγώ μένω καρφωμένος για χρόνια ολόκληρα εδώ.
Όλα φεύγουν...
Μόνο εγώ μένω εδώ...
Μόνο εγώ...

1η Ιούλη

Μερικές φορές γράφω μην ξέροντας γιατί. Έτσι και τώρα.

Δεν ξέρω γιατί να γράψω.

Απλώς ένιωσα την ανάγκη να το κάνω και το ‘κανα.
Έτσι αυτό το πρώτο Ιουλιάτικο βράδυ- το τελευταίο του εικοστού αιώνα- έπιασα στυλό και χαρτί και γράφω.

Δεν ξέρω για τι θέμα γράφω.

Ούτε καν γιατί γράφω.

Δεν ξέρω αν τρελαίνομαι ή αν το έχω κάνει ήδη και δεν το ξέρω ακόμα.

Δεν ξέρω επίσης ποιοί είναι αυτοί που στ’ αλήθεια μ’αγαπούν ή το κάνουν απο εκμετάλευση. ‘Η ακόμα χειρότερα απο συνήθεια.

Δεν ξέρω. Και το κακό είναι οτι δεν ξέρω γιατί δεν ξέρω.

Μήπως έτσι δηλώνω μια ιδιαίτερη αποστασιοποίηση και ένα βόλεμα που εμένα ούτως ή άλλως δεν μου αρέσει;

Δεν ξέρω.

Όπως δεν ξέρω τι γράφω, γιατί το γράφω και ποιός ο λόγος που το γράφω.

Δεν ξέρω.

Θεέ μου τρελάθηκα. Η μήπως τρελαίνομαι ακόμη;

Δεν ξέρω.

Ο,τι και να με ρωτήσεις απόψε θα σου πω δεν ξέρω.

Ούτε πόσο κάνει ένα κι’ ένα νομίζω οτι δεν ξέρω.

Και επίσης δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να γράφω άσκοπα. Γιατί άραγε;
Τι;
Ν’ απαντήσω;
Θ’ απαντήσω...
Τι άλλο βέβαια...

Δεν ξέρω.

Το μόνο μάλλον που ξέρω είναι το ότι δεν ξέρω.

Γιατί δεν ξέρω. Τι δεν ξέρω...
Και τι είναι αυτό που δεν με αφήνει να ξέρω;
Το μόνο που όχι μάλλον αλλά σίγουρα ξέρω είναι οτι χάθηκα στο απέραντο παιχνίδι του δεν ξέρω. Και εκείνο μ’ έκλεισε και με φυλάκισε σ’ ένα τεράστιο λαβύρινθο.

Ή μήπως δεν είμαι σε θέση τώρα πια να κρίνω αν αυτό ήταν σίγουρα το μόνο που ξέρω...

Δεν ξέρω...

1.9.01

Είσαι εντάξει;
Εσύ γυναίκα που στέκεσαι με αυτό το απλό το φόρεμα ντυμένη και με τη κεντητή ζακέτα σου.
Είσαι εντάξει;
Εσένα λέω που έχεις σφιχταγκαλιάσει το βιβλίο που κρατάς και προσπαθείς θαρρείς να το κρύψεις, να το προστατέψεις.
Από τη θύελλα…
Από τη βροχή…
Το νερό,
τον άνεμο,
τη φωτιά…
Είσαι εντάξει;
Εσύ που ξέχασες το βλέμμα σου κι εκείνο καρφώνεται μία στο πάτωμα και μία στο ταβάνι.
Είσαι εντάξει;
Εσύ που με τόση στοργή και πίστη κάνοντας δυο τρία τοσοδούλικα αργά βηματάκια, σαν πομπή κηδείας θαρρείς, απαγγέλλεις με τόση χάρη, με τόση ομορφιά.
Είσαι εντάξει;
Εσύ που πίσω απ’ αυτό το αθώο και αγαθό βλέμμα, την αγγελική φωνή κρύβεις δυο μάτια που φτύνουν και ξερνούν φωτιές…
Είσαι εντάξει;
Άραγε είναι όπως τα λένε ή έτσι όπως θέλει να τα πιστεύει ο μισός μου εαυτός.
Ήταν καλός;
Ήταν καλός μαζί σου γυναίκα;
Ήταν η αγάπη αυτή που κυριαρχούσε ή διαστροφή;
Ήταν αγάπη ή συνήθεια;
Μπορούσες να φύγεις;
Ν΄ ανοίξεις τη πόρτα, ότι ώρα ήθελες και να πεις ένα γεια και ν’ απομείνει μόνο ο χτύπος της πόρτας, που κλείνει μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο;
Το θέλησες ποτέ άραγε;
Το έκανες;
Αν όχι, τι ήταν αυτό που σε σταμάτησε αν το ήθελες;
Αγάπη ή φόβος;

Είσαι εντάξει;
Εσένα λέω που πριν από δυο λεπτά έτρεξε απ’ τα μάτια σου ένα δάκρυ.
Αληθινό ή κροκοδείλιο;
Ξέρεις να μου πεις;
Μα ναι, σίγουρα ξέρεις, μα θα μου πεις;
Είσαι εντάξει;
Εσύ γυναίκα που στέκεσαι στο παράθυρο ακουμπισμένη και έχεις γείρει το κεφάλι στο πλάι και τα μάτια σου ρουφάνε μανιωδώς τις εικόνες και τις στιγμές.
Και τ’ αυτιά σου απ’ την άλλη δέχονται ακούσματα από τον παφλασμό των κυμάτων, από εκρήξεις,
από ανάσες εραστών,
από το φύσημα του αγέρα…
Είσαι εντάξει;
Τι κυνηγάς;
Τι ψάχνεις;
Που σε ταξιδεύει όλο αυτό;
Σε αγγίζει ή μήπως σε αφήνει ανεπηρέαστη;
Σε ρωτάω γυναίκα με τα ακριβά σου ρούχα και στολισμένη με ασήμι και χρυσό.
Σε αγγίζει;
Σε ανατριχιάζει;
Σε θλίβει;
Σε κάνει χαρούμενη;
Σε ερεθίζει;
Σε κάνει να αγαπάς;
Να μισείς;
Τι;
Σε ρωτάω…
Μη δειλιάζεις, απάντησε μου.

Είσαι εντάξει;
Είσαι εντάξει μικρή κοπέλα;
Εσένα λέω που στέκεσαι και κοιτάς και αγαλλιάζεις.
Εσένα που όλες οι στιγμές φουντώνουν στο μυαλό σου και το κάνουν να καίει.
Εσύ κοπέλα, που ανασαίνεις σιγά για να μην χαλάσεις τη γιορτή…
Είσαι εντάξει;
Είναι όλα όπως τα λένε;
Είναι καλός;
Είναι καλός κοπέλα;
Υπάρχει αγάπη;
Τον πληγώνεις;
Σε πονάει;
Υπάρχει αγάπη;
Αληθινή;
Αν ήθελες και μπορούσες θ’ άφηνες την πόρτα να κλείσει πίσω σου;
Απάντησε κοπέλα. Σε σένα μιλάω. Απάντησέ μου σε παρακαλώ…
Είσαι εντάξει;

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ

Φαίνεται πως ξέμεινα πάλι μόνος μου απόψε, να προχωρώ σ’ ένα δρόμο γεμάτο υγρασία, μεσάνυχτα αυτής της ματωμένης νύχτας. Στο γύρω μου πλανιούνται φίλοι μα και άγνωστοι, που χάθηκαν νωρίς και γώ τους μιλώ, τους χαϊδεύω τις χαίτες των μαλλιών τους και αυτοί φέγγουν τα βήματα μου με τα φωτοστέφανα τους, διαλύοντας και σκορπώντας την εκνευριστική υγρασία και την ομίχλη που απόψε έχουν κατέβει απελπιστικά χαμηλά.
Τίποτα…
Τίποτα πια μοιάζει να μην μ’ ενδιαφέρει και να με κρατάει σε εγρήγορση.
Ξαφνικά άρχισα να μην βλέπω. Δεν βλέπω τίποτα.
Όλα, τα πάντα με προσμενούν – καλά ή κακά δεν έχει σημασία – κι εγώ δεν βλέπω τίποτα. Έτσι, δεν μπορώ να διαλέξω και να καταλήξω σε συμπέρασμα μου.
Δύο γυναίκες είδα στο δρόμο απόψε…
Αμίλητες, βουβές, χλωμές, ζωντανές νεκρές.
Περπατούσαν αλαφιασμένα λες κι έτρεχαν να διαλαλήσουν στην πόλη, που εγώ άφηνα πίσω μου, ένα χαρμόσυνο νέο, που εγώ δεν θα άκουγα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω εάν ήταν καλό ή κακό.
Χάθηκα…
Χάθηκα στον ανούσιο και παρδαλό χορό της νύχτας και όχι μόνο.
Και όχι μόνο…
Χάθηκα…

18.12.99

Κοίτα πως ξεμακραίνουμε από ένα τόπο γνωστό, που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε αν αγαπήσαμε ή μισήσαμε όσο τίποτα άλλο στη ζωή μας.
Παγωμένες πέτρες ξεπροβάλλουν στο πλάι μας και μας χαιρετούν.
Ο ήλιος χτυπάει μέσα στα μάτια μας και μας τυφλώνει, καθώς μας εύχεται καλό ταξίδι.
Πεινασμένοι γλάροι πέφτουν πάνω μας και μας τρώνε με μανία τη σάρκα.
Τι μπορεί όμως να μας πειράξει;
Δεν είναι οι πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που γίνεται αυτό.
Ψάχνουμε νομίζω άδικα για τα σωσίβια, που θα μας σώσουν.
Δεν υπάρχουν…
Πώς είναι δυνατόν;
Καράβι δίχως σωσίβια;
Φαίνεται ότι δεν προσέξαμε μπαίνοντας σε τούτο το σαπιοκάραβο, ότι το όνομα του είναι: καράβι για κάποιους που τα έχασαν όλα.
Για κάποιους που τα άφησαν όλα πίσω…
Και το ταξίδι μόλις άρχισε…
Φουλ τις μηχανές καπετάνιε…

16.11.99

Που να ‘σαι τώρα μάγισσα της ψυχής μου;
Ποιο μαγικό βοτάνι ετοιμάζεις πάλι για να με ρίξεις πιο βαθιά στον ιστό της πλανεύτρας ομορφιάς σου;
Τι παιχνίδια σκαρώνουν τα μάτια σου που δακρύζουν κάθε ανατολή;
Πόσοι άλλοι εκτός από εμένα έχουν εγκλωβιστεί στα δίχτυα σου;
Πόσες ζωές έχεις ρημάξει στο πέρασμά σου, μάγισσα;
Και εγώ…
Εγώ να νομίζω ακόμα ότι μ’ αγαπάς.
Τι αγάπη είναι αυτή; Τι αγάπη;
Το κακό με σένα είναι ότι όλους όσους έχεις ρίξει στα δίχτυα σου, τους έχεις κάνει να νομίζουν ότι τους αγαπάς.
Πονηρή σειρήνα, έτσι νομίζω κι εγώ ακόμα και τώρα, που αντιτίθεμαι και αντιστέκομαι με νύχια και με δόντια στο αισθησιακό κάλεσμά σου.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές μάγισσα, είσαι άραγε τόσο κακιά όσο θες να δείχνεις;
Τι κρύβεις μέσα σου;
Τι θες να πετύχεις;
Που θα πας μετά από μένα πονηρή σειρήνα; Ποιος είναι ο επόμενος;
Βασιλεύει πάλι ο βασιλιάς του κόσμου…
Γεμίζει ο δρόμος με αναμμένες ταμπέλες που σου πασάρουν πράγματα κάθε λογής. Τα πέπλα σου μάγισσα αρχίζουν να φεύγουν μακριά από μένα και τα βλέφαρα μου, μάγισσα, βαραίνουν πάρα πολύ.
Ως την επόμενη φορά σου, μάγισσα…
ΑΝΤΙΟ…
ΣΤΗΝ Σ.

16.4.02

Αθήνα, 16.04.02

Aγαπημένε φίλε μου,
Γειά σου. Τι κάνεις;
Είχαμε καιρό να τα πούμε και χάρηκα ιδιαίτερα για την προχθεσινή μας σύντομη συνομιλία. Βλέπεις εδώ που βρίσκομαι είναι λίγο δύσκολο να επικοινωνήσουμε, τις πιο πολλές φορές το τηλ’εφωνο είναι κομμένο. Η ψυχή μου δεν δίνει σήμα. Κι’ αν δώσει, έστω κι’ αυτές τις ελάχιστες φορές, είναι για λίγο. Ίσα για να διατηρήτε η ελπίδα ζωντανή οτι ζούνε κι’ άλλοι τριγύρω...
Αν ρωτάς για μένα και για την υγεία μου, είμαι καλά.
Η ψυχή μου όμως...
Σήμερα έβρεχε και βγήκα έξω για να μυρίσω το χώμα. Τι ωραία που είναι η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, δεν συμφωνείς; Που λες καλά είμαι.
Το μυαλό μου όμως...
Ά δεν στο ‘πα. Παίρνω εφημερίδα κάθε μέρα. Βέβαια. Έχει κουπόνια εδώ και λίγο καιρό και όταν τα μαζέψω όλα θα κερδίσω λένε κάτι δωρεάν. Το ξέρω πως μας κοροϊδεύουν, μη νομίζεις. Αφού τα λεφτά θα τα έχουμε δώσει για την αγορά της εφημερίδας. Αλλά δεν πειράζει. Χαλάλι. Μα κάτι θα έχω κερδίσει και εγώ στο τέλος και τότε θα είμαι χαρούμενος και ευχαριστημένος.
Η ψυχή μου όμως... Παραλίγο να το ξεχάσω...
Γνώρισα μια κοπέλα τις προάλλες και μου είπε πως σε ξέρει. Ναι, ναι το ‘φερε η κουβέντα και μου το ‘πε. Κοίτα σύμπτωση ε; Μικρός που είναι ο κόσμος...
Να βρεθούμε καμμιά Κυριακή να πάμε μαζί στο γήπεδο. Άντε να σε δω λίγο, να χαρούμε πάλι τους περιπάτους της Κυριακής, το καφεδάκι του πρωινού στη λιακάδα. Χαθήκαμε και πολύ θα χαρώ να σε δω. Τότε θα είμαι ευχαριστημένος.
Το μυαλό μου όμως...

Άντε πολύ σε κούρασα ε; Θα σε πάρω καμμιά μέρα τηλέφωνο να κανονίσουμε...
Καλά να περνάς. Κι’εγώ καλά θα περνάω, έννοια σου.
Το μυαλό μου όμως...
Η ψυχή μου όμως...
Γειά σου φίλε μου...

16.11.2000

Είναι κάτι νύχτες, σαν την αποψινή ας πούμε, που πνίγεσαι καθώς προχωράς με αργό και σταθερό βήμα προς τον γκρεμό.
Την νεκρική σιωπή του δωματίου μου την σπάει μόνο ο κτύπος του ρολογιού.
Τικ...Τακ...
Τικ...Τακ...
Έτσι κάνει συνέχεια. Δεν σταματά ποτέ του. Ακούραστο συνεχίζει να μετράει κτύπους, με σκοπό να μη μ’αφήσει πάλι να ολοκληρώσω και το αποψινό μου όνειρο.

Σάπιες ελπίδες ποζάρουν ηλίθια μπροστά στα μάτια μου και τα όνειρα μου ανοίγουν φτερά και φεύγουν το ένα πίσω απο το άλλο τόσο αρμονικά-όσο αρμονικά ήρθαν- που δεν λυπάμαι για την φυγή τους, γιατί παραμένω ακίνητος να τα κοιτώ υπνοτισμένος να εξαφανίζονται στον ορίζοντα καθώς ο ήλιος με αποχαιρετάει και οι τελευταίες κατακκόκινες αχτίδες, μου ματώνουν το πρόσωπο.
Κι’έτσι όπως φεύγει ο ήλιος εσύ συνεχίζεις να προχωράς προς τον γκρεμό.

Κάποτε φτάνεις στο τέλος και πέφτεις...

Όλη η ζωή σου μια μέρα...

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΠΟΤΕ...

Να 'ταν να ερχόσουν

Να ‘ταν να ερχόσουν ένα βράδυ
Σαν μια κατάρα απ’ τα παλιά
Τραγούδια της αγάπης να σου πω
Και της πληγές μου στην άμμο να ματώσω.

Να ‘ταν να ερχόσουν σαν και πρώτα
Καθάρια και με ξάστερη ματιά
Υάκινθους και κρίνα να μαζέψω
Κι ας ήταν το πρωί αν σε προδώσω.
Και να προδοθώ…

Μα τώρα πια κανένας δεν χτυπάει
Και στην αυλή μου φύλλα απόμειναν ξερά
Κι είναι κι οι μέρες που φεύγουν σαν τα τρένα
Που ξεκινάνε να παν στο πουθενά.

Τώρα μονάχος μου στην άβυσσο πλανιέμαι
Με τους προδότες μου ενώνω τη φωνή μου
Σκιάχτρο που σάπισε θυμίζει πως ξεχνιέμαι
Άλλοι φωνάζω πως χαλάσαν τη ζωή μου.

14.4.2000

Το χωράφι της ψυχής αυτή την άνοιξη δεν γέμισε με μαργαρίτες, όπως άλλοτε. Μονάχα παπαρούνες γέμισε φέτος.

Η ζωή που ονειρευτήκαμε συνεχίζει να μην έρχεται κι ας την κυνηγάμε.
Μονάχα ο δρόμος ατελείωτος και σκοτεινός μας έμεινε.

Ο ουρανός δεν καθάρισε ούτε μια φορά ακόμα κι έτσι συνεχίζει να περιπλανιέται ο
χειμώνας.
Μονάχα η θέληση για άνοιξη μας έμεινε.

Ο κόσμος αυτός που ποθήσαμε δεν βρέθηκε ακόμα κι ας ψάξαμε πολύ.
Μονάχα οι χάρτες μας έμειναν.

Η αγάπη που μας δίδαξαν ποτέ δεν μας χτύπησε τη πόρτα κι ο χειμώνας βαρύς.
Μονάχα η ελπίδα μας έμεινε.

Το λουλούδι που κρατάει στο χέρι της η άνοιξη η φετινή δεν μας το έδωσε ακόμα.
Μονάχα ο χειμώνας μας έμεινε φέτος.

Μονάχα ο χειμώνας….

14.11.2000

Ζαλίζομαι...
Ζαλίζομαι και χάνομαι όλο και περισσότερο, καθώς βυθίζομαι στα στενά σοκκάκια της αλλόκοτης γραφής μου.
Το δωμάτιο ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά και αδικαιολόγητα γεμίζει καπνούς. Απο μέσα τους ξεπροβάλει ένα σιχαμερό και γλειώδες τέρας.
Αν το έβλεπες θα τρόμαζες και θα το έβαζες στα πόδια με δάκρυα φόβου στα μάτια. Εμένα όμως δε με τρομάζει. Όχι δε το φοβάμαι καθόλου.Δε το φοβήθηκα ποτέ άλλωστε. Ούτε για μια στιγμή. Γιατί έχει ξαναεμφανιστεί.
Κοιτάζω το στήθος μου.
Έχει σκιστεί στα δύο και μια τεράστια τρύπα έχει εμφανιστεί. Το ακουμπώ και τα χέρια μου γεμίζουν με αίμα.Το κρεβάτι πλυμηρίζει απο αίμα λερώνοντας τα σεντόνια. Το τέρας στέκει ακόμα εκεί, ασάλευτο μπροστά μου. Σου λέω αν το ‘βλεπες θα το έβαζες στα πόδια δίχως άλλο. Μα εγώ μένω. Μένω και το κοιτώ.
Πίσω απο την ασχήμια του διακρίνω καυτά δάκρυα να τρέχουν πάνω στα γεμάτα αίμα και πύον μαγουλά του. Το πλησιάζω. Του σκουπίζω τα δάκρυα και το αγκαλιάζω. Το φιλώ και ύστερα το σφίγγω όσο πιο σφικτά μπορώ στην αγκαλιά μου.
Έχω αρχίσει να κλαίω κι’εγώ. Κλαίμε και οι δυο μαζί. Οι λυγμοί μας αρχίζουν να αντηχούν στους τοίχους του δωματίου. Ο καπνός έχει αρχίσει να γίνεται πυκνώτερος. Σχεδόν αποπνικτικός. Το σπρώχνω με όλη τη δύναμη μου με σκοπό να το βάλω μέσα στη τρύπα η οποία συνεχίζει να αιμοραγεί πάνω στο κορμί μου.
Αυτή η διαδικασία κρατάει πολύ.
Ώρες... Μέρες... Χρόνια...
Ίσως να κρατάει και όλη την ως τώρα ζωή μου. Ίσως να κρατήσει και ως τη στιγμή που θα πεθάνω.
Το δωματιό έχει σκοτινιάσει...
Στο τέλος μετά απο πολύ προσπάθεια τα καταφέρνω και βυθίζω μέσα στην τρύπα του σκισμένου στήθους μου το μαυρισμένο τέρας.
Κι’ύστερα κάθομαι και κλαίω ώσπου να εξαντληθώ και να αποκοιμηθώ. Κλαίω και μονολογώ καθώς είμαι καθισμένος και κουνιέμαι μονότονα μπρος – πίσω,
μπρος – πίσω, μπρος...
‘‘Πως κατάντησες έτσι ψυχή μου;’’

11.7.03

Ο Αλαντίν χάρισε το μαγικό λυχνάρι στο διάβολο…
Ο μικρός πρίγκιπας τσαλαπάτησε το τριαντάφυλλό του
και το έκανε χίλια κομμάτια…
Ο Ζορρό πέταξε τη μάσκα του στη πλατεία του χωριού
και όλοι είδαν ότι ήταν αλίθωρος…
Οι τρεις σωματοφύλακες τα ΄σπασαν με τον Ντ΄Αρτανιάν
και σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ποιον να πιστέψεις πια;
Που να πιστέψεις πια;

… .9.03

Είδα ένα όνειρο χθες βράδυ.
Σε κάτι κήπους ήμουνα λέει.
Έκαψα τους κήπους και ξύπνησα...

ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΩΤΑ - ΑΣΤΑΡΤΗ