ΕΠΙΑΣΕ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ, ΟΝΕΙΡΑΤΑ ΑΠ'ΤΟ ΧΘΕΣ

Ξύπνησα μεσ'τον ύπνο μου σήμερα...Μεταφορικά και κυριολεκτικά...
Κάπου εκεί στις 11 με 12 το μεσημέρι με ξύπνησε ένας τρελλός αέρας και μια δυνατή αρρωστιάρα κόκκινη καταιγίδα...
Στιγμιαία έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που μάζεψα χθες το βράδυ μια μπλούζα που είχα απλώσει (για κάνα τετραήμερο) και την οποία είδα τυχαία λίγο πριν φύγω για δουλειά...
Κούρνιασα λίγο περισσότερο στα σκεπάσματα και συνέχισα να κοιμάμαι ξύπνιος στον ύπνο μου...
Σε μελέτησα χθες είναι η αλήθεια και έσκασες ακάλεστη απ'τους δρόμους που είναι οι μοναδικοί που δεν μπόρεσα να κλείσω ακόμα...
Απ'τους δρόμους των ονείρων...
Το συζητήσαμε και σήμερα για πολύ ώρα, το παλέψαμε...
Εσύ είχες ακόμα εκείνη τη γνωστή θέληση στα μάτια σου που ήταν σαν να περίμενες μια λέξη για να γίνουν όλα καταπράσινα λιβάδια και εγώ έψαχνα ακόμα τον τρόπο να στην πω τρίβοντας τα παγωμένα χέρια μου απο αμηχανία...
Είναι που λείπεις καιρό...
Είναι που να, δε ξέρω αν συνήθισα στα παγωμένα βουνά της Ανταρκτικής και έχω ξεχάσει πως χτίζουν σπιτάκια στα λιβάδια, αλλά να, ξέρω γω;
Εσύ τι λες;
Εσύ δε λες, όπως δεν έλεγες ποτέ...
Ποτέ δεν ξεκίναγες εσύ...
Και εγώ δεν πρόλαβα! Για μια ακόμη φορά δεν πρόλαβα...
Αυτός ο ηλίθιος χτύπος του τηλεφώνου μ'άφησε να ψελλίζω και έτσι απο ξύπνιος στον ύπνο μου έγινα και πάλι ένας κοιμησμένος στον ξύπνιο μου...

Καλημέρα! Βρέχει σήμερα και είναι ωραία...

''Βρέχει και στους καταυλισμούς χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές, στα φύλλα, στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά...''