Αγαπημένη μου ξαδέρφη 2

Αγαπημένη μου ξαδέρφη,

Γυρίζω όσο πιο πίσω μπορώ τη σκέψη μου μα δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε να ασχολούμαστε με τόσα πολλά ονόματα όσα τα τελευταία χρόνια...

Ο Πολύδωρας και η ζαρντινιέρα, ο Μαγγίνας και το αναψυκτήριο, η Γιαννάκου και ο ΄΄συνωστισμός στη Μικρά Ασία΄΄ της Ρεπούση , η Πετραλιά, οι Θέμος και Μάκης (αυτοί είτε το θέλουν είτε όχι πάνε μαζί), ο Ζαχόπουλος και η Τσέκου (αυτοί πήγαιναν μαζί), ο Κουκοδήμος, ο Γιωργάκης, ο Βαγγέλης (αυτοί οι δύο δεν πάνε μαζί με τίποτα), ο Αλέξης κι' η Αλέκα,ο γιός του ταχυδρόμου και ο Εφραίμ, και πόσα άλλα που δε ξεχνάω, απλώς δε τ’αναφέρω γιατί θα γεμίσει η σελίδα και – επιτρέψτε μου - χωρίς λόγο μάλιστα .

Θυμάμαι συζητήσεις μεγάλων όταν ήμουν μικρός που έλεγαν οτι έρχονται ΄΄δύσκολες μέρες΄΄. Να που τελικά ήρθαν, μας χτύπησαν τη πόρτα, εμείς κάναμε πως δεν είμαστε μέσα αλλά αυτή τη φορά της έδωσαν μια και μπούκαραν με το έτσι θέλω.

Δεν υπάρχει νοικοκυριό που να μη χρωστάει έστω εκατό ευρώ σε τράπεζες ή σε δόσεις. Μετά τα σκυλάδικα και τα μπαρ, αρχίζουν να αδειάζουν και οι καφετέριες.

Ο Έλληνάρας του ωχαδερφισμού άρχισε να μετράει τα δεκάλεπτα να συμπληρώσει για τσιγάρα, έστω και με το πρόσχημα του να ΄΄ξεφορτωθώ τα ψιλά΄΄, η συνδρομητική χάνει τον ένα πελάτη μετά τον άλλο και οι συνδέσεις internet πληθαίνουν. Μέσα σ’όλα βλέπεις μας έχει χτυπήσει και η αποξένωση.Όλοι στο κλουβί με τσιγάρο, καφέ απο φτηνό πολυεθνικό σουπερμαρκετ που δε πίνεται, σουβλάκια – η πίτσα κάνει 9 ευρώ τρελλός είσαι; - και τα παράθυρα κλειστά.

Τριανταπέντε χρόνια κλείνουν σήμερα απο την Ημέρα.

Τι άλλαξε εσύ θα το ξέρεις καλύτερα απο μένα. Το ''νεαρό'' της ηλικίας μου ίσως δε μου επιτρέπει να μιλάω παρά για αυτά που μόνο έχω διαβάσει ή ακούσει. Δεν τα έζησα. Δε ξέρω. Δε ήμουν εκεί όταν έπιαναν τον γειτονά σου. Δεν ήμουνα εκεί όταν ζούσες το καθημερινό σου φόβο και την αίσθηση του να μην είσαι ο επόμενος, για κάτι που τις πιο πολλές φορές δεν έκανες και την αγανάκτηση του να θες να μιλήσεις και ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙΣ.

Δεν ήμουν εκεί όταν η Πατησίων μύριζε μπαρούτι αισιοδοξίας και λευτεριάς.

Ήμουν εκεί πολλά χρόνια μετά και πίστεψέ με, ενώ πέρναγα αρκετά συχνά, εκείνες τις μέρες μύριζε το ίδιο. Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή...

Κάνε μου μια χάρη ξαδέρφη και ΚΛΕΙΣΕ την τηλεόραση σήμερα. Δεν το έχεις ανάγκη να δεις αυτή τη μίζερη παρέλαση μαϊντανών που με τα κροκοδείλια δακρυά τους θα βγάλουν 10 φορές ένα λόγο, μέχρι να πετύχει το πλάνο, ούτε την ανάγκη να ακούσεις όλους αυτούς που θα τρέξουν πρώτοι να καταδικάσουν τους ''μαλλιάδες'' και τους ''αλητήριους''. Και τότε έτσι τους φώναζαν...

Αλλά εσύ ήξερες. Δεν ήταν έτσι...

Κράτα την εικόνα εκείνη, την ασπρόμαυρη. Και τις φωνές της θέλησης για το καλύτερο....

Και κοίτα δίπλα σου. Γύρω σου...

Υπάρχουν αυτές τις μέρες κάτι παιδιά, κάπου εδώ κοντά που παλεύουν για αυτό που πιστεύουν. Σωστό ή λάθος θα το κρίνει η ιστορία και όχι εμείς. Κανένας απο εμάς. Διεκδικούν το δικαίωμα να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ όμως και όχι να ζητιανέψουν Γιατί εκεί φτάσαμε ξαδέρφη... Να ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ τα αυτονόητα. Κάποιοι θα τους πουν ''παλιόπαιδα και τεμπέληδες'', κάποιοι '' δέκα αλήτες που δεν αφήνουν τα παιδιά μας να κάνουν μάθημα''.

Αλλά εσύ ξέρεις... Δεν είναι έτσι...

Για μένα που είμαι έξω απ'το χορό και πολλά τραγούδια λέω, με την όλη στάση που έχουν δείξει απο την πρώτη μέρα, με τις ομιλίες τους και τις παρουσίες τους στο δημοτικό συμβούλιο και στη τηλεόραση και τις διαδικασίες που έχουν ακολουθήσει και χωρίς να γνωρίζω παρά ελάχιστους, μόνο μια λέξη βρίσκω για να τους χαρακτηρίσω και να τους ευχηθώ ένα καλό πρωινό...

''Καλημέρα ΜΑΓΚΕΣ! Καλή συνέχεια''...