Αγαπημένη μου ξαδέρφη,

Αδιαφορώ για το αν πριν κάποια χρόνια είχα το ψηλότερο δέντρο της Ευρώπης, όταν έχω τις χαμηλότερες μηνιαίες απολαβές.

Αδιαφορώ για τις βόμβες μολότωφ που καίνε τράπεζες όταν το κράτος αδιαφορεί για την τοξική βόμβα που έχω κάτω απ’ τα πόδια μου, στο βυθό του νησιού μου.

Δεν εκπλήσσομαι παρά μόνο αηδιάζω όταν τα ανίκανα κυβερνητικά στελέχη ζουν σ’ ένα δικό τους κόσμο και Σαββατόβραδο ο Υπουργός Παιδείας πάει στα μπουζούκια και ο Μακεδονίας – Θράκης ζώντας στο δικό του κόσμο δηλώνει πως οι δημοσκοπήσεις βγάζουν τον πρωθυπουργό ως καταλληλότερο…

Εξοργίζομαι όταν ο Υπουργός παραιτείτε και η παραίτηση δε γίνεται δεκτή και το επόμενο βράδυ μιλάει μ’ ένα μιξ ηλίθιου και τραγικού σοβαροθλιμμενοσοκαρισμένου στυλ και ουσιαστικά δε λέει ΤΙΠΟΤΑ.

Βγαίνω από τα ρούχα μου όταν όλοι οι της αντιπολίτευσης διαφωνούν για τα δις που δίνονται στις τράπεζες αλλά ψηφίζουν με χαρακτηριστική ευκολία την αύξηση των μισθών τους.

Τα παίρνω στο κρανίο όταν κάθονται και κοιτάνε το βράδυ σαν χαζοί να καίγεται το μαγαζάκι του Κυρ Κώστα, η μπουτίκ της Λίτσας και το κομμωτήριο της Ασπασίας. Και την επόμενη μέρα πετάνε δακρυγόνα στη κηδεία του Αλέξη, βαράνε πιτσιρίκια 14 χρονών και πυροβολούν, ευτυχώς, στον αέρα. Βλέπεις τα πιτσιρίκια δεν είναι ΄΄συνάδελφοι΄΄ προβοκάτορες ντυμένοι αναρχικοί αποβιβαζόμενοι από κλούβα…

Σπάω την τηλεόραση όταν μεγαλοδημοσιογραφίσκοι υπερασπίζονται τη θεσούλα τους και επιτέλουν στο ένα κανάλι κυβερνητικό έργο και στο άλλο κάνουν αντιπολίτευση.

Την πετάω απ’το παράθυρο όταν καπηλεύονται ΟΛΟΙ μαζί τη μνήμη του μικρού για τα ψηφαλάκια τους.

Ο θάνατος του μικρού ήταν η αφορμή και όχι η αιτία.

Αιτία είναι η ζαρτινιέρα που σηκώθηκε και χτύπησε τον Κύπριο φοιτητή τραυματίζοντας τον θανάσιμα.

Αιτία είναι η σύλληψη του πιτσιρικά με τα πράσινα παπούτσια.

Αιτία είναι ο κάθε Καραγκιόζης που την είδε Σβατζενέικερ και ψιθύρισε ως άλλος εξολοθρευτής ΄΄I’ll be back;; και δυστυχώς γύρισε.

Αιτία είναι που μου ζητάνε να δουλέψω 3 μέρες τη βδομάδα και να βγω στη σύνταξη στα 130 μου.

Αιτία είναι ότι πάω για καφέ και γυρίζοντας σπίτι ψάχνω να βρω που πήγε το 50ευρω που είχα όταν έφυγα…

Μη βγεις… Μη γελάσεις… Μη κλάψεις… Μην ερωτευτείς… Μην παντρευτείς… ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ.

Θα ξοδέψεις… Θα σε περάσουν για χαζό… Θα σε πουν φλώρο… Δε υπάρχει έρωτας μόνο σεξ…Θα σε ξεγελάσει… Δε χρειάζεται… Μην… Μην… Μην…

Τέρμα τα ΜΗΝ!!!

Είμαι στο δρόμο. Χιλιάδες κόσμου. Κι’ όμως νιώθω ότι είμαι μόνος. Όλοι το νιώθουν.

Γίνομαι αντιεξουσιαστής και σπάω ΑΤΜ και βουτάω τα λεφτά.

Γίνομαι μπάχαλος και καίω από οργή.

Γίνομαι μετανάστης και βουτάω γυαλιά, κινητά, τσιγάρα για να τα πουλήσω να κάνω Χριστούγεννα.

Γίνομαι πιτσιρικάς και κλαίω γιατί φοβάμαι ότι θα’ μαι ο επόμενος.

Μουντζώνω και βρίζω για το μπουρδέλο που με βάλανε να χτίσω τα όνειρα μου και να παλέψω γι’ αυτά

και ύστερα να τα ξεχάσω για να κάνω τα δικά τους πραγματικότητα…

Δε φταίω για όλα αυτά. Ούτε οι άλλοι. Ούτε εσύ. Ούτε η Ασπασία, ο Κώστας και η Λίτσα. Φταίμε ΟΛΟΙ μαζί…

Όχι τα παιδιά. ΟΧΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!!!