1η Ιούλη

Μερικές φορές γράφω μην ξέροντας γιατί. Έτσι και τώρα.

Δεν ξέρω γιατί να γράψω.

Απλώς ένιωσα την ανάγκη να το κάνω και το ‘κανα.
Έτσι αυτό το πρώτο Ιουλιάτικο βράδυ- το τελευταίο του εικοστού αιώνα- έπιασα στυλό και χαρτί και γράφω.

Δεν ξέρω για τι θέμα γράφω.

Ούτε καν γιατί γράφω.

Δεν ξέρω αν τρελαίνομαι ή αν το έχω κάνει ήδη και δεν το ξέρω ακόμα.

Δεν ξέρω επίσης ποιοί είναι αυτοί που στ’ αλήθεια μ’αγαπούν ή το κάνουν απο εκμετάλευση. ‘Η ακόμα χειρότερα απο συνήθεια.

Δεν ξέρω. Και το κακό είναι οτι δεν ξέρω γιατί δεν ξέρω.

Μήπως έτσι δηλώνω μια ιδιαίτερη αποστασιοποίηση και ένα βόλεμα που εμένα ούτως ή άλλως δεν μου αρέσει;

Δεν ξέρω.

Όπως δεν ξέρω τι γράφω, γιατί το γράφω και ποιός ο λόγος που το γράφω.

Δεν ξέρω.

Θεέ μου τρελάθηκα. Η μήπως τρελαίνομαι ακόμη;

Δεν ξέρω.

Ο,τι και να με ρωτήσεις απόψε θα σου πω δεν ξέρω.

Ούτε πόσο κάνει ένα κι’ ένα νομίζω οτι δεν ξέρω.

Και επίσης δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να γράφω άσκοπα. Γιατί άραγε;
Τι;
Ν’ απαντήσω;
Θ’ απαντήσω...
Τι άλλο βέβαια...

Δεν ξέρω.

Το μόνο μάλλον που ξέρω είναι το ότι δεν ξέρω.

Γιατί δεν ξέρω. Τι δεν ξέρω...
Και τι είναι αυτό που δεν με αφήνει να ξέρω;
Το μόνο που όχι μάλλον αλλά σίγουρα ξέρω είναι οτι χάθηκα στο απέραντο παιχνίδι του δεν ξέρω. Και εκείνο μ’ έκλεισε και με φυλάκισε σ’ ένα τεράστιο λαβύρινθο.

Ή μήπως δεν είμαι σε θέση τώρα πια να κρίνω αν αυτό ήταν σίγουρα το μόνο που ξέρω...

Δεν ξέρω...