20.5.02

Αθήνα, 20.5.2002

Γεια σου φίλε μου,

Αν και πάει να περάσει αρκετός καιρός από τότε που έφυγες, μα όχι πολύς από τότε που σου έγραψα για τελευταία φορά, πήρα την απόφαση να σου ξαναγράψω. Όχι για ιδιαίτερο λόγο, έτσι για να κρατάμε τη γραμμή ανοιχτή που λένε. Σήμερα είχε υπερβολική ζέστη και ένας υπέρλαμπρος καλοκαιρινός ήλιος μας συντροφεύει, μιας και δεν έχει νυχτώσει ακόμα.
Κατά τα άλλα εσύ πως τα πας; Μου λείπεις ρε μπαγάσα. Το περίμενα βέβαια, αλλά όχι και τόσο πολύ. Ελπίζω πάντως όλα να πηγαίνουν καλά και να γυρίσεις πίσω το συντομότερο δυνατόν.
Αν ρωτάς για μένα, τα ίδια. Είχα πάρει κάτι κιλάκια – χειμώνας – μα έχω αρχίσει να τα χάνω σιγά – σιγά. Να τώρα το Πάσχα έχασα κιόλας πέντε. Ξέρεις όλο σαβουροφαγία και σε άτσαλες ώρες. Τι να σου κάνει κι ο οργανισμός; Κατά τα άλλα όπως τα ξέρες. Άφραγκος, κακοδιαχειριστής, τεμπέλης και ακατάστατος. Ακόμα αργώ να κοιμηθώ το βράδυ, ακόμα αργώ να ξυπνήσω το πρωί, ακόμα παίρνω αποφάσεις μα αργώ να ξεκινήσω να τις τηρήσω, ακόμα σέρνομαι κατάκοπος σαν ξένος σε μια έρημη γη. Στην πιο πολυπληθέστερη έρημη γη του σύμπαντος. Κάτι οάσεις που σκάνε μύτη που και που αρκούν μόνο για μιας ελαφράς μορφής υποστήριξη. Αλλιώς…
Μοναχικό ήταν, είναι και θα είναι το ταξίδι που διαλέξαμε. Όσον αφορά τα μικρά καθημερινά πράγματα, ακόμα βουλώνει η μύτη μου το βράδυ, ακόμα χτυπάω τα χείλια μου στον ύπνο μου, όπως επίσης ακόμα παρατάω όλα μου τα παπούτσια μπροστά στην πόρτα. Δεν βαριέσαι… αλλάζει ο άνθρωπος; Οι καταστάσεις και τα πρόσωπα μπορεί, ο άνθρωπος όμως όχι. Κι όμως φίλε, νοιώθω τόσο διαφορετικός, τόσο οκνός, τόσο άχρηστος. Αφού καμιά φορά τρέχω να κοιταχτώ στον καθρέφτη μήπως έχω αλλάξει φάτσα. Τι να πω…
Κοίτα να περνάς καλά, να ηρεμήσεις και να γυρίσεις πίσω υγιής και γερός. Όσο πιο γρήγορα μπορείς, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μου λείπεις ρε…
Γύρνα πίσω φίλε μου…Γύρνα πίσω εαυτέ μου…