στο δρόμο ειν’ η ζωή

Είναι ώρες που νιώθω οτι περπατάω σ’ένα τεντωμένο σκοινί και είμαι έτοιμος με την παραμικρή λάθος κίνηση να πέσω και να γκρεμοτσακιστώ.
΄΄Δεν πρέπει να πέσω. Πρέπει να κρατηθώ όρθιος... Να ισορροπήσω΄΄ λέω μερικές φορές και είναι και άλλες που λέω ΄΄και να πέσω τι έγινε;΄΄.
Τώρα τελευταία όλο και συχνότερα πιάνω τον εαυτό μου να έχει εναρμονιστεί με την δεύτερη εκδοχή. Μα στο τέλος ούτε πέφτω, ούτε στέκομαι.
Μέση κατάσταση...
Δεν είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι θέλω και που θα με βγάλει, γι’ αυτό δε ξενίζομαι ιδιαίτερα.
Βασικά δε θυμάμαι, εκτός απο ελάχιστες φορές, τον εαυτό μου να ξέρει τι θέλει.
Κι’ έτσι έχω συμβιβαστεί πια με τα τεκτενόμενα και τα δέχομαι έτσι όπως έρχονται.
Σε κάποιους δεν αρέσει και προσπαθούν να βάλουν φωτιά σ’ αυτή τη γριά σκέψη, μάταια όμως, άλλους δεν τους ενοχλεί καθόλου και είναι κι’ άλλοι που απλά δε δίνουν σημασία.
Κανείς δε μ’ενοχλεί απ’όλους αυτούς. Κανείς δε με πειράζει. Με κανένα δε κακιώνω.
Είναι κι’αυτοί μέρος απο τα τεκτενόμενα...
Είναι ώρες που σκέφτομαι και φέρνω σ’αυτόν τον ρημαδιασμένο νου το τότε...
Τότε που ήμασταν παιδιά, που τρέχαμε στις αλάνες με κάτι παλιά ποδήλατα με μισοξεφούσκωτα λάστιχα, που πετάγαμε χαρταετούς τις Καθαρές Δευτέρες, που κυνηγούσαμε μια μπάλα όλη την ώρα και τα βράδια καθόμασταν κατάκοποι, σ’ένα μαντρότοιχο και τα συζητάγαμε και ονειρευόμασταν... Και σχεδιάζαμε...
Και βάζαμε πάντα τα μελλούμενα να έχουν καλό ορισμό, παραμονή και ξεπροβόδισμα στη ζωή μας.
Πόσα άλλαξαν απο τότε...
Πόσο αλλάξαμε απο τότε...
Ξαφνικά μας πειράζει το κρύο του Φλεβάρη, πονάει η μέση και τα πόδια με την υγρασία και βρίσκουμε πρόφαση φτηνή το κρύο για να ξεσπάσουμε πάνω σε καμμιά μπουκάλα...
Μεγάλωσα γρήγορα και γέρασα μέσα σε μια νύχτα.
Έπηξε το μυαλό μου σα κοσμογυρισμένου γέρου καπετάνιου που είδε και έζησε τα πάντα μέσα απ’τα ταξίδια του. Όλοι οι καταραμένοι έχουν την ίδια φάτσα.
Και μ’έχω δει πολλές φορές σε φάτσες καταραμένων ανθρώπων.
Ανθρώπων... Όντων τελοσπάντων. Ζωντανών που κουνιούνται, περπατάνε, μιλάνε και καμμιά φορά κάνουν πως γελάνε. Μα είναι ψεύτικο το χαμόγελο και τους πέρνουν χαμπάρι...
Είναι ώρες που στ’αλήθεια τις βαριέμαι όλες αυτές τις καταστάσεις και θέλω να φύγω. Και είναι αυτές τις στιγμές που όλοι έχουν χαθεί απο προσώπου γης και φωνάζεις, εκληπαρείς, ματώνεις το λαιμό σου φωνάζοντας για βοήθεια μα δεν απαντάει ούτε η ηχώ σου... Ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.
Πνίγομαι, ξεσπάω σε κλάμματα και ετοιμάζω βαλίτσες.
Βαλίτσες για ένα ταξίδι που δεν θα’χει προορισμό, που δεν θέλω να’χει προορισμό.
Και φωνάζω, φωνάζω δυνατά πως βαρέθηκα. Πως κουράστηκα. Και έρχεται εκείνη η ρημαδιασμένη η φωνή απ’τα σωψιχά μου που μου λέει συνεχώς...




΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή΄΄

Και εγώ βιάζομαι να φύγω και της λέω ΄΄ναι, στο δρόμο ειν’ η ζωή. Πάμε... Πάμε να φύγουμε... Τώρα. Να, κλείνω την βαλίτσα και φεύγουμε... Πάμε... Πάμε πριν να έρθουν και μας προλάβουν πάλι... Να, φτάνουμε΄΄...
Και μοιάζει ατελείωτα χιλιόμετρα η απόσταση απο την κάμαρα ως το σαλόνι. Και κουράζομαι... Και πέφτω... Ξανασηκώνομαι... Σφίγγω τα δόντια και προχωράω με όση δύναμη μου έχει απομείνει στα σωψιχά μου. Και τρεβλίζω...
΄΄Πάμε... Πριν έρθουν... Πρέπει να τα προλάβουμε πριν έρθουν ξανά... Όχι... Όχι αυτή τη φορά πάλι... Δεν θα τ’αντέξω... Όχι ξανά...΄΄.
Και πάνω που έχω φτάσει και ακουμπώ το χερούλι της πόρτας ακούω το κουδούνι και ξέρω πως δεν είναι για καλό. Είναι κι’αυτή τη φορά τα τεκτενώμενα. Και ορμούν μεσ’το σπίτι, σφραγίζουν τις εξόδους διαφυγής και με γυρίζουν πάλι πίσω... Όλα μου τα ταξίδια άρχιζαν και αρχίζουν απο την κάμαρα και φτάνουν ως το σαλόνι...
Και κλαίω... Κλαίω με όλη μου τη δύναμη... Μ’όση μου απέμεινε δηλαδή...

Τα μελλούμενα δεν ήρθαν ποτέ έτσι όπως τα σχεδίαζα μικρός.
Ποτέ δε θα’ρθουν.
Το έχω πάρει απόφαση πια.
Ίσως να’ναι και καλύτερα έτσι.
Ποιός ξέρει;

Η φωνή μέσα μου έχει πια σωπάσει...
Έχει παραδώσει το πνέυμα της και έχει αποσυρθεί τσαντισμένη για άλλη μια φορά...
Και πάντα πριν φύγει το ίδιο πράγμα...
Οι ίδιες λέξεις...
Μέχρι να σβήσει...
Να μην ακούγεται πια όσο ησυχία και να κάνω...
Πάντα τα ίδια λόγια...
΄΄στο δρόμο ειν’ η ζωή...΄΄