5.12.01

Κάποτε στο σπίτι μου έμπαιναν χρυσοκίτρινες ζεστές ηλιακτίδες απο τα ανοιχτά παράθυρα.
Κάποτε στο σπίτι μου, μου γέλαγαν τα τραπέζια, οι καρέκλες και τα κεντητά τραπεζομάντηλα της μάνας μου.
Κάποτε στο σπίτι μου ακούγονταν τραγούδια κατάνοιξης, του τρελού γλεντιού και της χαράς.
Κάποτε...
Τώρα πια στο σπίτι μου μπαίνει πολικό κρύο και ηλιακτίδες παγωμένες, παρ’όλο που κλείνω τα παράθυρα.
Τώρα πια έχουν χαθεί τα κεντητά τραπεζομάντηλα. Μονάχα ένα κουρελιασμένο και βρώμικο ναϋλον έχει μείνει. Και τα τραπέζια και οι καρέκλες με κοιτούν με άγριο βλέμμα και μου παραπονιούνται ζητώντας να τα πάρω απο ‘κει.
Τώρα πια στο σπίτι μου, λες και κάποιος ήρθε και τα πήρε όλα απο τη δισκοθήκη μου, τα εξαφάνισε και άφησε στη θέση τους μονάχα κάτι καταγρατζουνισμένους και ραγισμένους δίσκους με φάλτσα ρέκβιεμ.Τώρα πια μονάχα αυτά ακούω.
Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι οτι υπάρχουν στιγμές που μ’αρέσουν
κι’ όλας...