ΕΠΙΑΣΕ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ

Ματωμένα παράθυρα κοιτούν της ζωής το έργο.
Αγκάθινα στεφάνια ακουμπισμένα σε κόκκινο βελούδινο χιτώνιο,
βρέχονται λεπτό με το λεπτό,
ώρα με την ώρα περισσότερο…
Φύλλα δέντρων χοροπηδούν στο πάλκο του ουρανού παρασυρμένα απ’ τον αέρα, δίνοντας στο εμπρός σου μια μοναδική αισθητική ηδονή στα μάτια σου.
Η κορυφή του βουνού μοιάζει με το μούσι ναυτικού ασπροτρίχη θαλασσοδαρμένου. Το σκοτάδι που έφερε μαζί της η συννεφιά κυριαρχεί στο γύρω.
Τα χωράφια παραδίδονται τραγουδώντας ένα παράξενο αργόσυρτο μουρμουρητό, γυμνά στο έλεος της βροχής.
Ένα αρμονικά πλασμένο χάος επικρατεί και τα πουλιά πετούν χαμηλά.
Τώρα όλα έχουν σταματήσει, μα το σκοτάδι παραμένει…
Ο βροχοποιός εγκλωβισμένος στον τόπο μας κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ψάχνει αδίκως να βρει το χρυσό κλειδί, που ανοίγει τη πόρτα της φυγής…