ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Kλεμμένες ζωές μετράνε τ’ αστέρια
Τ’ αστέρια ενός θολού ουρανού
Που πάνω του τρέχουν λειψά καλοκαίρια
Που μέσα τους ψάχνω τη βροχή

Ταξίδια του νου χαμένες ελπίδες
Ελπίδες που πέταξαν γι’ αλλού
Ατέλειωτες ώρες χαμένες πατρίδες
Τα λόγια ενός τρελλού ποιητή

Κρυμμένα φεγγάρια σημάδια στην άμμο
Στην άμμο οι χάρτες του μυαλού
Το μόνο που απέμεινε τα λόγια που χάνω
Πριν να έρθει το πρωί

Πέτρινα τείχη κι’ ανάσες ανθρώπων
Ανάσες ενός μικρόυ παιδιού
Ατέλειωτοι κόποι ανεκπλήρωτων πόθων
Μια αναβαλόμενη φυγή