20.9.2000

Έξω νυχτώνει αργά και βασανιστικά...
Μικρές στιγμές που μεγαλώνουν και θεριεύουν μέσα στο μυαλό σου.
Κι’ εσύ τι κάνεις άραγε για όλα αυτά;
Γιατί τα δέχεσαι όλα τόσο αδιαμαρτύρητα;
Γιατί δηλαδή πάντα θα πρέπει να γίνεσαι τόπι και να διαγράφεις αλλόκοτες πορείες,αφημένος στα χέρια τους;
Τρελαίνομαι...
Χαρά και λύπη το ίδιο πράγμα.
Ναι, το ίδιο πράγμα γιατί δεν προλαβαίνεις να νιώσεις το καθένα απο αυτά.
Όλα βλέπεις εναλλάσωνται τόσο μα τόσο γρήγορα.
Μικρός...
Ναι μικρός. Αχ, θεέ μου τι χαρά.
Βρήκα μια λέξη που μου ταιριάζει. Αχ, να και άλλη μια...
Αδύναμος...
Μικρός κι’ Αδύναμος.
Τι λύπη... Γιατί να μου ταιριάζουν αυτές οι δύο λέξεις;Δεν τις θέλω.
Γιατί να τα έχω παρατήσει πάλι;
Γιατί όλες οι προσπάθειες πέσαν στο γκρεμό;
Γιατί στέρεψε πάλι απόψε το πηγάδι της υπομονής και του κουράγιου μου;
Γιατί;
Ποιός ξέρει...;

Εξω νυχτώνει αργά και βασανιστικά.
Μέσα μου έχει νυχτώσει εδώ και μέρες...