27.4.03

Παράλληλες πορείες που δεν θα σμίξουν ποτέ…
Κι όμως όλα συνεχίζουν να είναι τόσο μαγικά και όμορφα.
Ο παλιάτσος ξεκίνησε πάλι τον ατελείωτο περίπατό του, κλείνοντας την πόρτα πίσω του και αφήνοντας εκεί σωρούς από καμένες και μπαρουτοκαπνισμένες ευχές, που λες και τις ξέχασε ο χρόνος και δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Ψέματα κι αλήθειες χορεύουν μες τα μάτια σου.
Τους φόβους και τα πάθη σου κάνω κολιέ και το φοράω στο λαιμό μου.
Και περπατάω…
Και περπατάω σ’ ένα κόσμο που χλευάζει, καταριέται και βρίζει, μα δεν με νοιάζει…
Σφίγγω τα δόντια και προχωρώ με αργά και σταθερά βήματα ανάμεσά τους.
Οι πέτρες που μου πετάνε μου ματώνουν το κορμί, μα δεν πονάω.
Γελάω και συνεχίζω ακάθεκτος για εκεί που ξεκίνησα.
Για πού; Μη ρωτάς. Δεν ξέρω.
Ή μάλλον ξέρω…
Μα δεν πρόκειται να σου πω. Σε κανέναν δεν πρόκειται να πω…
Το κρατάω για μένα…
Ψέματα…
Δεν μπορώ να κρυφτώ από σένα, από κανέναν δεν μπορώ να κρυφτώ.
Ούτε από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν ξέρω που πάω…
Σαν μια φωνή να βρίσκεται κάπου και απλά με καλεί να πάω κοντά της…
Δεν ξέρω που όμως.
Δύσκολο κι αδιανόητο και σίγουρα χωρίς γυρισμό το ταξίδι της φυγής…

Δύσκολο δρόμο διάλεξες ψυχή μου…