22.6.05

Το φεγγάρι γέμισε ξανά και το θλιμμένο πρόσωπο του Κάϊν στέλνει σήματα μορς για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Τα κομματιασμένα όνειρα σου ξαποσταίνουν πάνω σ’ένα κομμάτι χαρτί αποτυπωμένα σε λέξεις που δεν μπόρεσες ποτέ να προφέρεις. Που τρόμαξες κι’εσύ ο ίδιος να ψελλίσεις. Οι νεράϊδες χορεύουν θλιμμένα και αργόσυρτα στα δάδη της θλίψης. Τα σκιάχτρα προσμένουν τον ερχομό του καλοκαιριού για να καούν ασάλευτα και αμίλητα εκτελώντας πιστά το χρέος τους. Και εμείς να σερνόμαστε στις πλαγιές της λύτρωσης και στις ακρογιαλιές του χαμού σκοτώνοντας ο,τι πιο ωραίο μας απέμεινε. Άλλος το κορμί του, άλλος το μυαλό του, άλλος τη φωνή του. Τα μάτια σου όλο και περισσότερο μοιάζουν με του Κάϊν τις τελευταίες μέρες. Δύο μαύρες τρύπες που κλείνουν όλα τα δινά του κόσμου μέσα τους. Όλες τις συμφορές αλλοτινές και μελούμενες. Η κατάρα που φορτώθηκες στις πλάτες σου δεν θα φύγει ποτέ απο σένα. Όσο κι’ αν το ποθείς. Όσο κι’ αν το παλεύεις...
ΝΕΡΑΪΔΕΣ και ΣΚΙΑΧΤΡΑ γίναν ένα και τα δάκρυα του Κάϊν ματώνουν το φωτρινό πρόσωπο της σελήνης...