7.9.05

Ατενίζωντας τις γραμμές του σύμπαντος που τείνουν να χαθούν προς το άπειρο, χιλιάδες εικόνες της περασμένης μου ζωής έρχονται και καλύπτουν το οπτικό μου πεδίο εμποδίζοντας την όποια περαιτέρω παρακολούθηση του φαινομένου. Όσο πιο πολύ αρνιέμαι την ύπαρξη σου, τόσο πιο πολύ μέσα μου επιμένω να σε ψάχνω στο χώρο, διατηρώντας μια άσβεστη φλόγα ελπίδας οτι θα είσαι κάπου εκεί.
Χιλιάδες χρόνια μοιάζουν να πέρασαν από τότε που σε βάφτισα νεκρή και άρχισα να προσπαθώ να συμβιβαστώ στην ιδέα. Χιλιάδες φορές απο τότε μοιάζει να έχω πεθάνει εγώ και θα συνεχίζω να το κάνω, εώς ότου γυρίσεις μια μέρα.
Εώς ότου στρίβωντας μια τυχαία γωνιά στο κέντρο της πόλης βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο και τα βλεμματά μας ενωθούν και λύσουν όλες τις διαφορές και τις παρεξηγήσεις μας σε κλάσματα δευτερολέπτου όπως τότε.
Εώς ότου βρεθούμε δίπλανα καθίσματα σε γνωστά μπαρ και πιούμε παρέα όπως παλιά.
Εώς ότου μείνουμε και πάλι στο ίδιο σπίτι και ξυπνάμε μαζί το πρωί και φτιάχνουμε καφέ λέγοντας αστεία.
Εώς ότου τραγουδήσουμε τα ίδια τραγούδια, στις ίδιες συναυλίες.
Εώς ότου ξαναγενηθούμε και ξαναπεθάνουμε αγκαλιασμένοι στον ερχομό του καινούργιου χειμώνα μας.
Εώς ότου ξαναπερπατήσουμε σε γνώριμους δρόμους και ξαναφιληθούμε σε γνώριμες γωνιές αγκαλιασμένοι σαν σχολιαρόπαιδα μιας πρόωρης εφηβείας.
Εώς ότου κοιτώντας τα μεγάλα μελαγχολικά σου μάτια μαγευτώ και αρχίσω να ζητάω συγγνώμη ενώ πραγματικά δεν φταίω.
Ως τότε αναμένεται να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια και εγώ να συνεχίζω να προσπαθώ να με πείσω πως είσαι νεκρή, ενώ στην πραγματικότητα εγώ είμαι αυτός που έχω πεθάνει εδώ και καιρό.
Εγώ... Χρόνια...
Ξέρεις καμμιά φορά όταν έχεις ζήσει την απόλυτη αγάπη, στην ακμή και την πτώση της όλα μοιάζουν ανώφελα...
Βαρέθηκα να λείπεις...