Φυγή

Αγάπες που χάθηκαν μαζί μ’ ένα τσιγάρο.
Ζωές που χάθηκαν στην τρέλα του ανέμου.
Χρόνια που πέρασαν και χάθηκαν στο τίναγμα των φτερών ενός πουλιού.
Ελπίδες που πέταξαν μακριά και εξαφανίστηκαν μαζί με την δύση του ηλίου.
Όνειρα που πέταξαν λευκή πετσέτα και έτρεξαν να προλάβουν το τελευταίο τρένο. Σχέσεις που διαλύθηκαν σαν καστράκια μικρών παιδιών δίπλα στο σκάσιμο του κύματος.
Υπέροχες στιγμούλες που ξεχάστηκαν σαν τα φτηνιάρικα τραγούδια.
Λόγοι και λόγια που αναιρέθηκαν και ξεχάστηκαν σαν ανάγνωση ενός προχειρογραφήματος.
Κι’ εμείς;
Εμείς άνθρωποι αφημένοι στην λύσσα του πόνου,
και ακίνητοι…
Ακίνητοι σαν εγκατελημένα, ετοιμόρροπα σπίτια.
Φαντάζει η ζωή να είναι ένας βράχος που σιγά σιγά τον τρώει με την μανία της η θάλασσα…