ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ

Φαίνεται πως ξέμεινα πάλι μόνος μου απόψε, να προχωρώ σ’ ένα δρόμο γεμάτο υγρασία, μεσάνυχτα αυτής της ματωμένης νύχτας. Στο γύρω μου πλανιούνται φίλοι μα και άγνωστοι, που χάθηκαν νωρίς και γώ τους μιλώ, τους χαϊδεύω τις χαίτες των μαλλιών τους και αυτοί φέγγουν τα βήματα μου με τα φωτοστέφανα τους, διαλύοντας και σκορπώντας την εκνευριστική υγρασία και την ομίχλη που απόψε έχουν κατέβει απελπιστικά χαμηλά.
Τίποτα…
Τίποτα πια μοιάζει να μην μ’ ενδιαφέρει και να με κρατάει σε εγρήγορση.
Ξαφνικά άρχισα να μην βλέπω. Δεν βλέπω τίποτα.
Όλα, τα πάντα με προσμενούν – καλά ή κακά δεν έχει σημασία – κι εγώ δεν βλέπω τίποτα. Έτσι, δεν μπορώ να διαλέξω και να καταλήξω σε συμπέρασμα μου.
Δύο γυναίκες είδα στο δρόμο απόψε…
Αμίλητες, βουβές, χλωμές, ζωντανές νεκρές.
Περπατούσαν αλαφιασμένα λες κι έτρεχαν να διαλαλήσουν στην πόλη, που εγώ άφηνα πίσω μου, ένα χαρμόσυνο νέο, που εγώ δεν θα άκουγα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω εάν ήταν καλό ή κακό.
Χάθηκα…
Χάθηκα στον ανούσιο και παρδαλό χορό της νύχτας και όχι μόνο.
Και όχι μόνο…
Χάθηκα…