18.12.99

Κοίτα πως ξεμακραίνουμε από ένα τόπο γνωστό, που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε αν αγαπήσαμε ή μισήσαμε όσο τίποτα άλλο στη ζωή μας.
Παγωμένες πέτρες ξεπροβάλλουν στο πλάι μας και μας χαιρετούν.
Ο ήλιος χτυπάει μέσα στα μάτια μας και μας τυφλώνει, καθώς μας εύχεται καλό ταξίδι.
Πεινασμένοι γλάροι πέφτουν πάνω μας και μας τρώνε με μανία τη σάρκα.
Τι μπορεί όμως να μας πειράξει;
Δεν είναι οι πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που γίνεται αυτό.
Ψάχνουμε νομίζω άδικα για τα σωσίβια, που θα μας σώσουν.
Δεν υπάρχουν…
Πώς είναι δυνατόν;
Καράβι δίχως σωσίβια;
Φαίνεται ότι δεν προσέξαμε μπαίνοντας σε τούτο το σαπιοκάραβο, ότι το όνομα του είναι: καράβι για κάποιους που τα έχασαν όλα.
Για κάποιους που τα άφησαν όλα πίσω…
Και το ταξίδι μόλις άρχισε…
Φουλ τις μηχανές καπετάνιε…