26.01.2000

Ασφυκτιώ…
Χάνομαι μέσα σε μια κινούμενη άμμο, που ενώ δεν κινούμαι βουλιάζω πιο γρήγορα απ’ όταν θα έκανα το αντίθετο.
Το μυαλό μου βάρυνε. Tο ίδιο και το κεφάλι μου.
Κρύβομαι… Απ’ όλους κρύβομαι.
Σε λίγους ανοίχτηκα και αυτοί εξαφανίστηκαν εντελώς ξαφνικά.
Σιγά να μην κάθονταν να με νταντεύουν για μια ζωή.
Αποτέλεσμα: μόνος ξεκινάς,
μόνος πορεύεσαι,
μόνος τελειώνεις και κόβεις το νήμα…
Μου θυμίζω, μισθό χαμηλόμισθου που καταχρεωμένος, δεν προλαβαίνει να εισπράξει και αρχίζει να ξοφλάει τις δόσεις.
Τα ίδια κι εγώ…
Δεν προλαβαίνω να ανασυνταχτώ και διαλύομαι.
Τώρα θα μου πεις, τι ψάχνεις να βρεις;
Ρουτίνα. Μιλάμε για ρουτίνα!!!
Και δεν απομένει τίποτα…
Τίποτα, παρά μόνο ένα ξέσπασμα…
Ξέρω!
Εντάξει, φτάνει, κατάλαβα.
Ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα.
Η ελπίδα όμως, αν θες να ξέρεις πεθαίνει τελευταία.
Εντάξει είπα…
Κι αυτό το ξέρω.
Δεν έχω δικαίωμα να μιλάω για ελπίδα.
Ξέρω η δική μου δεν έχει πεθάνει για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν υπήρξε ποτέ.
Εντάξει ρε…
Κέρδισες κι απόψε…