14.11.2000

Ζαλίζομαι...
Ζαλίζομαι και χάνομαι όλο και περισσότερο, καθώς βυθίζομαι στα στενά σοκκάκια της αλλόκοτης γραφής μου.
Το δωμάτιο ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά και αδικαιολόγητα γεμίζει καπνούς. Απο μέσα τους ξεπροβάλει ένα σιχαμερό και γλειώδες τέρας.
Αν το έβλεπες θα τρόμαζες και θα το έβαζες στα πόδια με δάκρυα φόβου στα μάτια. Εμένα όμως δε με τρομάζει. Όχι δε το φοβάμαι καθόλου.Δε το φοβήθηκα ποτέ άλλωστε. Ούτε για μια στιγμή. Γιατί έχει ξαναεμφανιστεί.
Κοιτάζω το στήθος μου.
Έχει σκιστεί στα δύο και μια τεράστια τρύπα έχει εμφανιστεί. Το ακουμπώ και τα χέρια μου γεμίζουν με αίμα.Το κρεβάτι πλυμηρίζει απο αίμα λερώνοντας τα σεντόνια. Το τέρας στέκει ακόμα εκεί, ασάλευτο μπροστά μου. Σου λέω αν το ‘βλεπες θα το έβαζες στα πόδια δίχως άλλο. Μα εγώ μένω. Μένω και το κοιτώ.
Πίσω απο την ασχήμια του διακρίνω καυτά δάκρυα να τρέχουν πάνω στα γεμάτα αίμα και πύον μαγουλά του. Το πλησιάζω. Του σκουπίζω τα δάκρυα και το αγκαλιάζω. Το φιλώ και ύστερα το σφίγγω όσο πιο σφικτά μπορώ στην αγκαλιά μου.
Έχω αρχίσει να κλαίω κι’εγώ. Κλαίμε και οι δυο μαζί. Οι λυγμοί μας αρχίζουν να αντηχούν στους τοίχους του δωματίου. Ο καπνός έχει αρχίσει να γίνεται πυκνώτερος. Σχεδόν αποπνικτικός. Το σπρώχνω με όλη τη δύναμη μου με σκοπό να το βάλω μέσα στη τρύπα η οποία συνεχίζει να αιμοραγεί πάνω στο κορμί μου.
Αυτή η διαδικασία κρατάει πολύ.
Ώρες... Μέρες... Χρόνια...
Ίσως να κρατάει και όλη την ως τώρα ζωή μου. Ίσως να κρατήσει και ως τη στιγμή που θα πεθάνω.
Το δωματιό έχει σκοτινιάσει...
Στο τέλος μετά απο πολύ προσπάθεια τα καταφέρνω και βυθίζω μέσα στην τρύπα του σκισμένου στήθους μου το μαυρισμένο τέρας.
Κι’ύστερα κάθομαι και κλαίω ώσπου να εξαντληθώ και να αποκοιμηθώ. Κλαίω και μονολογώ καθώς είμαι καθισμένος και κουνιέμαι μονότονα μπρος – πίσω,
μπρος – πίσω, μπρος...
‘‘Πως κατάντησες έτσι ψυχή μου;’’