16.11.2000

Είναι κάτι νύχτες, σαν την αποψινή ας πούμε, που πνίγεσαι καθώς προχωράς με αργό και σταθερό βήμα προς τον γκρεμό.
Την νεκρική σιωπή του δωματίου μου την σπάει μόνο ο κτύπος του ρολογιού.
Τικ...Τακ...
Τικ...Τακ...
Έτσι κάνει συνέχεια. Δεν σταματά ποτέ του. Ακούραστο συνεχίζει να μετράει κτύπους, με σκοπό να μη μ’αφήσει πάλι να ολοκληρώσω και το αποψινό μου όνειρο.

Σάπιες ελπίδες ποζάρουν ηλίθια μπροστά στα μάτια μου και τα όνειρα μου ανοίγουν φτερά και φεύγουν το ένα πίσω απο το άλλο τόσο αρμονικά-όσο αρμονικά ήρθαν- που δεν λυπάμαι για την φυγή τους, γιατί παραμένω ακίνητος να τα κοιτώ υπνοτισμένος να εξαφανίζονται στον ορίζοντα καθώς ο ήλιος με αποχαιρετάει και οι τελευταίες κατακκόκινες αχτίδες, μου ματώνουν το πρόσωπο.
Κι’έτσι όπως φεύγει ο ήλιος εσύ συνεχίζεις να προχωράς προς τον γκρεμό.

Κάποτε φτάνεις στο τέλος και πέφτεις...

Όλη η ζωή σου μια μέρα...

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΠΟΤΕ...