ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ...

17.2.07

Βροχή

Βροχή λες κι' έβαψε το προσωπό σου μαύρο
άνεμος πήρε τη μορφή σου μακριά
μέρες ατέλειωτες που έκανες κουράγιο
πέτρινες μέρες δίχως λύτρωση καμμιά...
(ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ)

Ξύπνησα πρωί σήμερα...
Βγήκα στο δρόμο και προσπάθησα να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου...
Μου'χε λείψει η βροχή...
Κρεμασμένος και ξεκρέμαστος μαζί...

Καλώς όρισα λοιπόν κι'εγώ...
Όποτε έχω χρόνο θα ξεκλέυω λίγο και για έσας..
Θα τα λέμε...
Το νου σας!

ΜΟΥ'ΧΕ ΛΕΙΨΕΙ Η ΒΡΟΧΗ...

2 comments:

Αστάρτη said...

Ax τι καλά που ήρθες!
Να ένας τρόπος να μαθαίνω και νέα σου..5 λεπτά δρόμος απο εδώ θα τα λέμε..να μου χαθείς!
:)
Κι εμένα μου είχε λειψει πολύ η βροχή..το ξέρεις ε?

an205 said...

Βροχή

Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λαμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής

Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα

Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς

Υπόγεια Ρεύματα

Καλώς τον, και πότε για κάτω;;;
(παλιός πανωμερίτικος χαιρετισμός)

ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΩΤΑ - ΑΣΤΑΡΤΗ