Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΜΑ ΣΥΝΑΜΑ ΜΑΓΙΚΟΣ

06.40: Το ξυπνητήρι του κινητού ορίεται απ’τη κουζίνα.
06.42: Δεύτερος γύρος... διαπραγματεύσεων. Σφίγγω το μαξιλάρι για να μην ακούω τον ήχο τόσο, όσο που κοντεύω να σκάσω.
06.43.55: Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα... Τελευταία ευκαιρία. Ή τώρα ή καθόλου. Πετάω με μια απότομη κίνηση τα σκεπάσματα και σηκώνομαι. Κλείνω το ξυπνητήρι και κοιτάω το νερό να τρέχει κάνα λεπτό μέχρι να πλυθώ.
06.50: Ανοίγω το ραδιόφωνο και ανάβω τσιγάρο. Ανακεφαλαίωση προγράμματος της σημερινής μέρας...
- να πλύνω τα πιάτα
- να μαγειρέψω γι’αύριο
- να γιορτάσω την θρυλική επέτειο των δύο μηνών που έχω να σκουπίσω
- να μαζέψω τα ρούχα απ’την απλώστρα – για σίδερο ούτε λόγος-
- να πάρω κάνα τηλέφωνο φίλους που έχω να δω απ’τη Πρωτοχρονιά – ένας καφές είναι, θα περάσει-.
Ανοίγω τη καφετιέρα να ζεσταθεί ο χθεσινός γαλλικός. Κλασσική ατυχία η μπλούζα που θέλω να φορέσω να είναι στ’άπλυτα, οπότε δεν δίνω σημασία. Είκοσι λεπτά περιθώριο μέχρι να φύγω. Πάνω που βρήκαμε καλό κιθαρίστα έπαθε ο Νίκος περιαρθρίτιδα. Φτου κι’ απ΄την αρχή. Αυτό το γκρουπ είναι καταραμένο τελικά.
Σβήνω το τσιγάρο και πίνω μια γουλιά καφέ.
07.25: Άργησα πάλι και ποιός τους ακούει.
Κλειδιά, τσιγάρα, κινητό. Λεφτά έτσι κι’αλλιώς δεν υπάρχουν οπότε δεν τ’αναφέρω καν. Κλειδώνω και κατεβαίνω βιαστικά τα σκαλιά.
Play…
Oι Placebo χτυπάνε κέντρο... ΄΄since I was born , I started to decay , now nothing ever goes my way΄΄. Εμένα σκεφτόσουν ρε μεγάλε όταν το ‘γραφες;
Λεωφορείο. Λίγο ακόμα και θα το’χανα. Στριμόχνωμαι στη γαλαρία στη θέση πίσω απ’το τζάμι της πίσω πόρτας. Οι ίδιες ξυνές και αγουροξυπνημένες άθλιες φάτσες κάθε πρωί. Η Μεσογείων ανελέητα πηγμένη στη κίνηση. Και να φανταστεί κανείς όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε λεωφορείο κάναμε πάρτυ όταν θεσπίστηκαν οι λεοφορειόδρομοι.
Μετρό.Ούτε λόγος για εφημερίδα. Τις πήραν όλες. Θα ριχνα μια ματιά, να δω τι γίνεται στον κόσμο, γιατί ειδήσεις δεν έχω την υπομονή να κάτσω να δω πια.
΄΄Παρακαλείσθε να στέκεστε πίσω απο την κόκκινη γραμμή΄΄. Μάλλον κόκκινη γραμμή εννοεί αυτή τη σειρά απ’τα θολωμένα μπορντό πλακάκια, σκέφτομαι.
Επόμενη στάση Ευαγγελισμός και η κοπέλα που καθόταν απεναντί μου και ανταλάσαμε ματιές σ’όλη τη διαδρομή μου ρίχνει μια τελευταία ματιά και κατεβαίνει.
΄΄Μοναστηράκι. Τέλος διαδρομής. Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να αποβιβαστούν απ’το συρμό΄΄.
09.10:Ηλεκτρικός – Αττική. Τέλος Απρίλη και βρέχει. ΄΄Να χαρώ εγώ άνοιξη΄΄ σκέφτομαι καθώς περνάω την Αχαρνών και μπαίνω στην Κεφαλληνίας. Ζητάω συγγνώμη απο τον ανυποψίαστο οδηγό που παραλίγο να του κλείσω το σπίτι Δευτεριάτικα. ΄΄ Τα φανάρια δεν τα βλέπεις;΄΄ καταφέρνω να καταλάβω εν μέσω των διαφόρων ΄΄γαλλικών΄΄ που συνοδεύουν την παρατήρηση. Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς... Έχει η Αχαρνών φανάρια; , σκέφτομαι και το σοκ μου δημιουργεί νευρικό γέλιο. Κάτι γιαγιούλες, συμπαθέστατες κατά τ’άλλα, παρών στο συμβάν σταυροκοπιούνται μ΄απορία. Χαζεύω τα πρωτοσέλιδα βιαστικά και κοιτάζομαι σ’ένα καθρέφτη. Δεν είμαι εγώ αυτό που βλέπω, μα κάνω πως δε δίνω σημασία. Μερικές φορές μια στιγμή είναι αρκετή για να καταλάβεις πράγματα που βασανίζεσαι καιρό να καταλάβεις.
09.20: Γ’ Σεπτεμβρίου. Βαθιά αναπνοή και χτυπάω το κουδούνι. Ο γνωστός εξάψαλμος ξεκινάει... Ο δεύτερος σήμερα. ΄΄ Καλημέρα και σε σένα. Καλή εβδομάδα΄΄, σκέφτομαι. Ούτε συζήτηση για καφέ. Θα φτιάξω στο πρώτο διάλειμμα.
Σ’ αυτή τη δουλειά έχω θυμηθεί τις ώρες που χτύπαγε το κουδούνι στο σχολείο, κι’ έτσι έχω προσαρμόσει την εργασία μου πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Με τόσα που έχω ακούσει βέβαια απ’το πρωί δεν θα μπορούσα να έχω την πρώτη ώρα τίποτ’άλλο παρά απο... γαλλικά.
10.45: Καφές και τσιγάρο. Διάλειμμα πέντε λεπτών. Επιστροφή στη δουλειά με σαφώς πιο υποτονικούς ρυθμούς. Δεν απαντά. Δεν είναι εκεί. Δεν ενδιαφέρεται. Δεν αντιστοιχεί. Να πάρω σε λίγο. Άφησα μύνημα.
12.42: Ο Πανούσης έχει πάρει τη θέση των Placebo πια... ΄΄Σ’ ένα κλουβί γραφείο σαν αγρίμι, παίζω ατέλειωτο βουβό ταξίμι΄΄...
13.55: Μαζεύω τα χαρτιά μου. Αποτέλεσμα εργασίας μηδέν. Χαιρετάω και κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες. Βγαίνοντας τα βάζω με τον εαυτό μου για την παθητικότητα που δείχνω, στο θέμα του να ψάξω για μια καλύτερη δουλειά.
Διασχίζοντας την Κεφαλληνίας ανακουφισμένος πια, ξεκινάει ένας περίπατος γεμάτος χρώματα, ανθρώπους διαφορετικών φυλλών και δεκάδων παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Η δική μου Βαβέλ όπως την έχω βαφτίσει. Χαράζω τη διαδρομή του γυρισμού μεσ’ το μυαλό μου καθώς περνάω την Φυλής. Στην οδό Νεκταρίου σήμερα
έλειπε το αμάξι του Jacob – όπως εγώ τον έχω βαφτίσει -, ενός Αφρικάνου ΄΄φτωχού πλην τίμιου’’ κατα τ’ άλλα εργαζόμενου οικονομικού μετανάστη- όπως μπορώ να φανταστώ- , ο οποίος παρκάρει πάντα στη γωνία Κεφαλληνίας και Νεκταρίου θεόστραβα το παλιό λαδί του Audi με τον στραπατσαρισμένο προφυλακτήρα και το σπασμένο φλας και σχεδόν κλείνει το δρόμο.
Ά, να μη το ξεχάσω. Η Αχαρνών έχει φανάρια!
Αχαρνών και Σωζοπόλεως. Αυτή τη φορά περιμένω ν’ ανάψει πράσινο.
Στη Μιχαήλ Βοδά συναντάω δυο γυναίκες απο τις ανατολικές χώρες με τις μαντίλες τους σφιχτά δεμένες στα κεφάλια τους. ΄΄Καθείς και τα ζόρια του΄΄ σκέφτομαι καθώς χαζεύω κάτι cd στην Αριστομένους. Ο συμπαθής έγχρωμος με πλησιάζει διστακτικά και με τρόμο με ρωτάει... ΄΄Police’’; ΄΄Νο΄΄, του απαντάω.΄΄Ηow much΄΄ τον ρωτάω και φανερά ανακουφισμένος μου απαντάει΄΄ for you only three euros my friend΄΄ και μου μοστράρει με καμάρι την ολόλευκη οδοντοστοιχία του. Η Αριστομένους ζωντανεύει κάθε Τετάρτη και Σάββατο που γίνεται η λαϊκή. Πραγματικό χάος.Ψάρια, μανταρίνια, πατάτες, αυτοκίνητα, κυρίες με τα καροτσάκια τους, φωνές, όλα συνθέτουν ένα γραφικό και συνάμα υπέροχο οπτικοακουστικό θέαμα.
14.17: Αριστερά στην Αδμητού και δεξιά στον σταθμό του ΗΣΑΠ – ΜΕΤΡΟ Αττικής.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε... ΄΄Κόσμος πάει κι’ έρχεται κι’ ο κόσμος δεν αλλάζει, ίδιος σαν ήταν πάντοτε, ίδιος θα είναι πάντα΄΄ σκέφτομαι καθώς ακυρώνω το εισητηριό μου. Το τελευταίο μου...
Υπομονή...
Σε λίγο φτάνουμε...