20.8.05

Ένα ζευγάρι πανσέληνα μάτιαφωτίζουν τη φιγούρα μου. Θαμπά φώτα πασχίζουν να τρυπήσουν την υγρασία που τυραννάει το κορμί μου εδώ κι’αιώνες θαρρείς, σαν μέσα σε σκοτεινό και καλά χωσμένο μνήμα που μ’ έριξε η αγάπη σου.
Καταραμένος να περπατώστα κρυφά μόνο τα βράδια της πανσέληνου και να κλαίω αιμάτινα δάκρυα. Ξεχασμένους απο θεούς κι’ ανθρώπους, αγρίμι μεσ’ τη ζούγκλα της απαξίωσης. Νυχτερίδες κρ’αζουν το τραγούδι του θανάτου και μου ρουφούν το αίμα με μανία. Μου σκίζουν τη σάρκα σε χιλιάδες κομμάτια κι’ εγώ ανύμπορος να αντιδράσω ψυθιρίζω τ’ ονομά σου. Χιλιάδες κουρδιστά μπιμπελόπαίζουν ρέκβιεμ κι’ εγώ παγώνω. Η θάλασσα πέρνει μαζί της το τελευταίο μου λυγμό και τον ταξιδεύει στο άπειρο του σύμπαντος.
Ένα ξεσκισμένο κουφάρι απέμεινα κι’ απόψε...
Χιλιάδες νεκροί αρχίζουν να προχωράνε προς το μέρος μου τραγουδώντας το τραγούδι των νεκρών. Θύματα κι’ αυτά μιας προδομένης αγάπης, μου καθαρίζουν τις πληγές και με ντύνουν με μαύρο σάβανο. Στο κοίταγμα του προσώπου μου στον καθρέφτη τους, η κραυγή μου ματώνει το λαιμό μου. Ο Κάϊν γέρνει συμπονετικά το κεφάλι και τα δακρυά του πέφτουν και σχηματίζουν λόγια κι’ υποσχέσεις που είχες ορκιστεί πως δε θα πατούσες.
Η θάλασσα ψελίζει τ’ ονομά σου κι’ ένα μοναχικό αστέρι μου θυμίζει οτι σημασία έχει να ζεις. Ύστερα μου λέει ΄΄ δεν αντέχω άλλο΄΄ και αυτοκτωνεί βουτώντας στο κενό όσπου το φως του σβήνει.
Θάνατος παντού στο γύρω και τώρα πια νεκρική σιγή.
Μόνο η θάλασσα ψελίζει τ’ ονομά σου ακόμα...Μόνο η θάλασσα....