Φάλτσος ρυθμός

Πως αλλάξαμε έτσι...
Δεν αναγνωρίζω ούτε τον ίδιο τον εαυτό μου πια.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μου θυμίζει τα παλιά.
Τίποτα...
Ούτε μια τόση δα σταγονίτσα.
Ξεχαστήκαμε και αλλάξαμε...
Υποταχτήκαμε στο πέρασμα του χρόνου.
Πόσες φορές άραγε θα ξανασυμφωνήσω μ’ αυτό που γράφω τώρα;
Τα λιμάνια μας μετατράπηκαν σε ξέρες.
Οι αεροδιάδρομοι σε χωράφια χέρσα, γεμάτα πέτρες.
Οι σταθμοί σε ένα σωρό συντρίμμια.
Τα σπίτια μας χτυπήθηκαν θαρρείς απο τον πιο δυνατό σεισμό που έγινε ποτέ.
Και ύστερα παγιδεύτηκαν απο γνωστές αχώνευτες φάτσες εμπειρογνομώνων που τα σημάδεψαν με κατακόκκινο σπρέϋ.
Κόκκινο σπρέϋ που δεν έχει καμμία διαφορά απο το αίμα μας.
Το αίμα που χύνεται και χάνεται άφθονο κάθε φορά που πληγωνόμαστε.
Δηλαδή συνέχεια.
Για μικρά και ασήμαντα, για μεγάλα και σημαντικά δεν έχει σημασία.
Γίναμε κομπολόϊ στα χέρια πονηρών.
Γίναμε κούκλες μερικών ληστών.
Ίσως γίναμε και άλλοθι στις μορφές δολοφόνων.
Φάλτσος ρυθμός που ξεχάστηκε στην αδυσόπητη πορεία του χρόνου.
Και τι έμεινε;
ΠΟΝΟΣ...
Τίποτα άλλο.
Μόνο ΠΟΝΟΣ.
Α, και λιγοστή ανακούφιση.
Ίσα για να κρατιόμαστε ζωντανοί με σκοπό να δεχτούμε κι’ άλλο πόνο.
Τίποτα δεν υπάρχει που να μου θυμίζει πια τα παλιά.
Τίποτα...
Ητελευταία γέφυρα έπεσε πριν λίγο. Την έριξα μόνος μου, γιατί είναι στιγμές που βαριέσαι και να ελπίζεις... Συγνώμη μητέρα...